Bulutlar öldürmese

Dünyanın konjonktürel ikliminden olsa gerek. Gri duygularım var. Bazen ilham bile verdiği olur grinin bana. Ancak bu kez verecek gibi değil.

Oysa içimin cıvıl cıvıl olması gerekirdi. Çocuklar okullarına başladılar çünkü. Ne güzel. Yeni şeyler öğrenecekler. Hayatın en değerli şeyi, bilmek ve öğrenmek.

Yeni bir yola çıkar çocuklar bildikçe.

Onları değil onların gördüklerini düşündüm birden bire. Öyle ki sürekli maruz kaldıkları bilinç düzeyi ya da bilinçaltı bilgilerdeki yoğun kirlenmişlik! Başlarını çevirdikleri her yerde gördükleri; dünyanın geldiği hal. Keşke sadece her şeyin iyilikle üretildiği bir düzeni görseler.

Öyle olmuyor ama. Dünyada öyle değil. Yanı başımızda savaş, gözyaşı, kriz, ölüm kokusunu burnunun dibinde koklayan çocuklar. Toraklarından sürülenler, kaçanlar, kaçmak zorunda kaldıkları için can havli ile anılarını bile geride unutanlar. Unutmak isteyenler veya.

Dileklerimiz gerçek olmuyor işte!

Üzgünüm kendimden çok, çocukların gördükleri için, aynı şeyleri görsek de!

Hatta diğer yandan aynı şeyleri görebilmelerine üzülmek de lazım.

Bulutların insan öldürdüğü bir dünyada yaşıyoruz onlarla.

*

Analardır adam eden adamı

aydınlıklardır önümüzde gider.

Sizi de bir ana doğurmadı mı?

Analara kıymayın efendiler.

Bulutlar adam öldürmesin.

Koşuyor altı yaşında bir oğlan,

uçurtması geçiyor ağaçlardan,

siz de böyle koşmuştunuz bir zaman.

Çocuklara kıymayın efendiler.

Bulutlar adam öldürmesin.

Gelinler aynada saçını tarar,

aynanın içinde birini arar.

Elbet böyle sizi de aradılar.

Gelinlere kıymayın efendiler.

Bulutlar adam öldürmesin.

İhtiyarlıkta aklına insanın,

tatlı anıları gelmeli yalnız.

Yazıktır, ihtiyarlara kıymayın,

efendiler, siz de ihtiyarsınız.

Bulutlar adam öldürmesin.

*

İşte tam da böyle bir şey. Nazım'ın dediği gibi... Böyle bir dünyada yaşıyor, böyle bir dünyada büyüyor çocuklar.

Dedim ya, bu çağ acısında iklim gri.