Şükran mı hüsran mı?

Geçmişte her birkaç yılda bir temcit pilavı gibi size sundum aşağıdaki yazımı. Biraz değiştirip tekrardan okurlarıma sunuyorum. Bunun için de hiç özür dilemiyorum.

44 yıldır 20 Temmuzda "şükran" belirtmek için türlü etkinlikler düzenlenir. Gerek K?br?s'ta gerek yaşad?ğ?m?z ülke İngiltere'de, gerekse Avustralya v.s. gibi K?br?sl?türklerin yoğun olarak yaşad?klar? ülkelerde. Her y?l 20 Temmuzda Türkiye Başbakan? veya Cumhurbaşkan?, veya Meclis Başkan? veya hepsi KKTC'ye ak?n eder ve bu önemli günde K?br?sl?türk siyasileri ile günün 'anlam ve ehemmiyetini' belirten kutlamalara, kokteyllere kat?l?rlar. Son birkaç yıldan beri de "Şafak Nöbeti" tutulur, binbir masraf yapılarak. Birkaç yıldan beri ara verilen bu müsriflik sanırım bu yıl yeniden yapılıyor.

Bir keresinde ben de bir sol grup üyesi olarak Londra TC Elçiliğinde bu tür bir "şükran" ziyaretine katılmıştım. Sadece bir kez. İlk zamanlardı sanırım. O zamandan sonra hiç katılmadım bu tür şeylere. Çünkü kat?lmanın kendime karş? dürüst bir tav?r olmayacağını anlayabildim. K?br?sl?türklerin içinde bulunduğu ç?kmaza bakarak kime, nas?l şükran belirtebilirim ki? Bu en az?ndan benim için büyük bir riyakârl?k iki yüzlülük, çifte standard olurdu.

Kad?n olsam bu günlerde ad?m?n Şükran olmas?n? hiç istemezdim doğrusu. Çünkü bugünlerde bu söz bende çok olumsuz hisler çağr?şt?r?yor. Bugünlerde bu sözü duymaktan tiksiniyorum, utan?yorum.

San?r?m dünyan?n hiçbir yerinde ayn? topraklar üzerinde yaşayan halklar ayn? günü böyle z?t duygularla kutlamazlar. Bazılarımızm için "özgürlük, şükran" günü olan 20 Temmuz, adan?n diğer halk? için bir matem havas?nda kutlan?r. Belki de Türkiye asayişi sağlad?ktan, ve ç?karlar? için gerekli liman? elde ettikten birkaç ay içerisinde adada belirli say?da asker b?rak?p gitseydi adan?n iki halk? da bu günü ayn? duygularla kutlard?. Belki de.

Normal şartlarda şükran duygusu çok güzel bir duygu. Hem o duyguyu duyanlar hem de o duyguyu yaşatanlar için. Ama bugünkü şartlar hiç de normal değil. Bu duyguyu her K?br?sl?türk gibi ben de 1974 y?l?nda yaşad?m. Benim de yakın ailem İkinci Harekat sayesinde mutlak bir katliamdan kurtarılmıştı. Kahraman Anadolu çocuklar? taraf?ndan. İşte benim, onlara şükran borcum var as?l. Ve yıllarca çok zor şartlar altında direnen Kıbrıslıtürk mücahitlere. O tarihten itibaren beceriksiz, korkak bir siyaset güden Türkiye ve KKTC politikac?lar?na değil.

Herşey muhakkak 1974 tarihinde başlamad?. Dünyaya bunu anlatamad?k. Gelip geçen beceriksiz, sandalye düşkünü politikac?lar bunu yapamad?lar. K?br?sl?türkler 1958lerden beri ac? cekiyorlar. Abluka alt?nda, taş dolu ekmek yediğimiz günleri unutmak mümkün mü? Hele Lefke'de UN (Birleşmiş Milletler Bar?ş Gücü) askerlerinin araçlar?n? görüp de un geldiğini sanarak sokaklara dökülen insanlar?? K?z?l güneşin alt?nda Mağusa Kap?s?nda yoklanmak için beklediğimiz günler de yaşad?k. Cephede vurulan ve kolu katlanmayan yeğenimin bunu Rum Muhaf?z Gücü askerlerine belli etmemek için üstüste sigara içtiği halâ gözlerimin önünde.

Önceleri hissedilen şükran duygusunu hüsrana çeviren birçok faktörler vard?r. 1974 y?l?ndan beri tan?nmam?şl?ğ?m?z? bahane ederek Türkiye'nin yard?m?na muhtaç yasad?k. Halâ da o şekilde yaş?yoruz. Halbuki tüm zorluklara rağmen olanaklar?m?z vard? bizim de. Kullanmad?k. Daha doğrusu kişisel ç?kar uğruna bu olanaklar harcand?, eşe dosta, partiliye dağ?t?ld?. Leymosunda iki üç ev b?rak?p Kuzeye geçtiğinde Kazafanada y?llarca İngiliz ev sahibinin evinde kirac? olarak oturanlar varken Lefkoşa'da, Mağusa'da evi olanlar ve Güneyde hiçbir mal kayb? olmayanlara saray gibi evler verildi Girne'de, Omorfoda, başka yerlerde.

'Bankazade' sözcüğünü de duyduk ilk kez K?br?s'ta. Ve o bar?şç?, pasif, aş?r? tolerans sahibi K?br?sl?türklerin Meclisi bast?ğ?n? okuduk bas?ndan. Kimileri ganimet içinde gömülü iken aç, susuz, evsiz barks?z genç kişiler bir zamanlar Ahmet Becerikli ve arkadaşlar?n?n halk? mest ettikleri Kuğulu Parkta "TMT, MÜCAHİT DİYE DİYE, BANA KALDI BURASI HEDİYE" diye pankart aç?p açl?k grevi yapt?lar. Particilik, torpil ald? baş?n? yürüdü. Bu tür örneklerle dolu bir yaz? bir y?ll?k bir dizi olur. Herkesin bildiği, gördüğü şeyleri tekrarlaman?n anlam? yok. Ama K?br?sl?türkler tüm bu gerçeklerle boğuşurken birçoklar?m?z?n duygular?n?n 'şükran' değil 'hüsran' olduğunu anlayabilmek çok kolay bence.

K?br?s'ta heriki halk?n da gözard? ettiği bir şey var. K?br?s'taki olaylardan heriki halk da etkilendi. Heriki halk da sevdiklerini kaybetti. Heriki halk çocuklar?, kad?nlar?, yaşl?lar? toplu mezarlardan ç?kt?. Adam?za bar?ş heriki halk?n da bu gerçeği anlad?ğ? ve birbirbirine sayg? ve anlay?ş ve toleransla yaklaşt?ğ? zaman gerçekleşecek.

K?br?s tradejisinin gerçek kahramanlar? da var. Bunlar Sevgül Uludağ'?n İncisini Kaybeden İstiridyeler" k?tab?nda bahsedilen K?br?sl?lard?r. Bunlar Hristoforos Skarparis'in "Ruhumuzun Gölgesi " başl?kl? şiir kitab?nda bahsettigi "O ac? yaz?n yüreğinde, y?k?nt?lar aras?nda yaralanm?ş, dolaş?p duran sevecen gençliklerini b?rakan" kahraman insanlard?r. Bunlar tüm yaşad?klar? insanl?k d?ş? drama rağmen yürekleri bar?ş, kardeşlik duygular? ile dolu yüce insanlard?r. Bu tür insanlar varoldukça herzaman için bar?ş umudu canl? kalacakt?r.