Toplum yok edici "ben hariç sendromu"

Ben eğitim bilimlerini araştıran ya da bu konuda uzmanlaşan birisi değilim. Eminim ülkemizde de bu konuda ayazı yazmaya benden daha çok hak sahibi "tonla" eğitimci vardır. Bilen, uygulayan, muhteşem dehası ile bizi bu günlere getiren… Sağolsunlar!

Eğitimle ilgili bişeyler yazmak istedim. Nedeni de aslında son zamanlarda ülke içi yazılar yazmamakla eleştirenlere yenildiğim için. Yazmadıklarımdan rahatsız değilim. Ancak, geleceğe bırakılan aydın endişelerinden olsun diye buraya not bırakıyorum.

*

Üniversitede yıllardır eğitim vermekteyim. İletişim üzerine. Çünkü temel olan alanım bu. Eğitim alan öğrencilerimin yaş aralıkları 17 ile 24 arasında yoğunlaşıyor. Aşağıdaki değerlendirmelerim tamamen bana ait olup, kişisel gözlemlerimin sonucudur.

Dersi alan öğrenciler genellikle dört ayrı grupta değerlendirilebilir. Bu değerlendirme bir sınıfsal ayrım olarak algılanmasın. Zaten böyle bir ayrımım olmadığının referansı bu yazıyı da okuyacak olan öğrencilerimin kendileridir.

Bu 4 kısım, KKTC doğumlu öğrenciler, KKTC'de yaşayan ama burada doğmamış öğrenciler, Türkiye'den KKTC'ye okumak için gelen öğrenciler ve diğer ülke öğrencileri olarak sıralanırlar.

Derslere ilgi, ödevlere ve sorumluluklara dikkat ederek, temel eğitimlerinin (yani orta öğrenimde edindikleri bilgiler) kendilerine katkıları gibi başlıklar altında kendimce öğrencileri gözlemliyorum.

Az sonra yazacaklarımdan, bir miktar istisna öğrenciyi dışarda bırakabildiğimi de sevinerek belirtmeliyim.

*

Üzülerek belirtmeliyim ki, orta öğrenimden aldıkları katkı konusunda en geride olan liste KKTC doğumlu öğrenciler, sonra KKTC'de yaşayan öğrenciler, sonra diğer ülke öğrencileri ve en iyi duruma olanlar Türkiye'den gelen öğrenciler. Şimdi kolaylıkla anlaşılması için şunu belirtmeliyim ki her başlık altında aşağı yukarı sıralama aynı. "Bizimkiler" en dipte.

Kimi konularda, kimi KKTC doğumlu öğrencilere sorular sorarken lise hatta ortaokul okuyup okumadıklarından şüpheye düşersiniz.

Şunu belirteyim, saygı-sevgi bağlamında hemen hepsi son derece değerli bireyler.

Bu eleştirel yazının amacı da zaten öğrenciler değil, bireyler değil, gelmiş geçmiş eğitim politikaları ve sistemlerdir.

Çünkü münferit az sayıda örnek dışında, başarı ve başarısızlık, öğrenci merkezinde değil, eğitim politikası ve sistemi merkezinde değerlendirilmelidir.

Bilgisizce yaptığım bu küçücük kişisel gözlemlerimde, bana acı veren sonuçlar olduğunu söylemem mümkün.

Yıllarca devam eden hataların ve yetersizliklerin sonuçları bunlar.

Elbette herkes suçsuz ve kim suçlu beli deği!

Ülkemde hep böyledir. Herkes her şeyin tam ve mükemmel uygulanmasını adam kayırılmamasını, tüm kurallara uyulmasını ister ama "kendisini" bunun dışında tutar.

Buna özetle "ben hariç sendromu" diyebiliriz, tüm toplumu, toplum olmaktan çıkaracak kadar tehlikeli bir sendrom olduğunu vurgulayarak üstelik.