Mustafa Gardaşcığım

Seni tanıyabildiğim için kendimi çok şanslı hissediyorum. Senin için hep ne düşünürdüm biliyormusun sevgili gardaşcığım. O korkunç kazayı geçirdiğin gün bizlerden, hayattan ayrılmıştın.

Çok kısa bir süre hayata veda etmiştin.

Ama seni Cennet'in kapısından geri göndermişlerdi aramıza.

Sana "dünyada daha çok işin var" demişlerdi.

Görünmez kanatlarınla tekrar gelmiştin yanımıza.

Bir melek olarak sana çok büyük görevler vermişlerdi yukarıdan.

Sen de bu görevi kimsenin yapamayacağı bir şekilde üstlenmiştin.

Ve geriye sayım başlamıştı yukarıdan.

Zamana karşı bir yarıştı, mücadeleydi bu üstlendiğin görev.

Seni 1995-96'da ilk tanıdığımda Kıbrıs Türk Ortopedik Özürlüler Derneği bir aparmanın altında küçücük bir dükkandı.

Derneğe ilk sandalye bağışımı orada yaptığımda bana "önümde çok uzun ve zor bir yol var" demiştin.

Ama sen bu uzun ve zor yolun hakkından çok kısa bir zamanda geldin gardaşcığım.

Eserlerin ortada. İçinde bütün imkanlarıyla koskocaman bir dernek binasını ışık hızıyla bitirdin.

Ulaşamadığın, yardım edemediğin hiçbir engelli vatandaşımız kalmamıştı.

Herkesin gönüllerini fethetmiştin.

Bunları normal bir insan iki ömür yaşasaydı yapamazdı.

Yukarıdakiler de artık seni daha fazla yormak istemediler.

Şimdi yıllar önce geri çevrildiğin Cennet kapısından geçip girdin bile içeriye.

Eminim ki üzerine ışıklar yağıyor da yağıyor olduğun yerde.

Birgün bir yerde tekrar karşılaşmak üzere seni alkışlarla uğurluyorum "GARDAŞCIĞIM"