Sana...

Her şey kırılmaz zinciri ile bağlı yazgının,

Her şey kendine göre değişir ve hepsi,
Sürdürür doğa düzeninin ayrılıklarını…

Seninle her şeyi paylaşmak zevkinden yoksun kalınca,
Hiçbir zevki tatmamaya karar verdim

'Kırdım' diyorsun zincirlerini
Evet, köpek de çeker koparır zincirini
Kaçar o da, ama tasması hala daha boğazında,
Ölümcül yara bağrımızda kalır

Ruhun derdi içinde,

Ve kaçamaz kendi kendinden,
Issız yerlerde, kendin için bir evren ol...

Zevkin kaynaklarında öyle bir acılık var ki,
Çiçekler arasında olsa bile boğazımızı yakar
Mutluluk bile haddini aşarsa,

Azap olur
Mutluluk bizi ezer ve...
Bazen ağlamakta bir zevktir…

Gözlerini bir açıp bir kapar gibi,
Yarı uyur, yarı uyanık bir insan
Yaşıyor ama bilmiyor yaşadığını

Ruh başıboş kalınca, türlü türlü hayaller kuruyor işte...

Yonca, hayır de bana,

Aşk azapla beslenir yalnız…

Zaman değiştirir özünü her şeyin
Bir durumdan, başka bir durum çıkar hep,
Benzerlik kalmaz biçimden biçime
Doğa zorlar her şeyi başkalaşmaya
Sen gibi, ben gibi, aşk gibi

Bir kalpcik bir sürü dereciğe bölündü
Bir aşkın mirası ile beslenerek,
Önüne çıkan tepelerde ne varsa yıkarak,
Geçtiği her yerin altını üstüne getirerek
Ortalığı darmadağın etti,
Tıpkı sabah yıldızı, denizin sularında yıkanmış temiz yüzünü gösterince
Karanlığın dağılması gibi...

Hiçbir şeye şaşmamak ve üzülmemek
İşte budur Yonca,
Seni mutlu kılıp, mutlu tutacak olan

Ve ben, bütün burada yazdıklarımdan yana,
Seni hep seveceğim...
...çiçeğim benim...

İyi ki doğdun…