"İşte (bakın) insan"

Ancak bir tan kızıllığı, ısısından yoksun bıraktığı ama aydınlığa hazırlık yaptırdığı sırada yüzüme vuracaktı güneşin.

Tüm insanlığın, en yüksek anında, bir yükselişte, kendini sorgulayacağı bir anı, geriye ve ileriye bakacağı, bir büyük şimdiyi hazırlama ödevi ile yaşıyor insan, yazarak.

Uçacak olan sözü, ipinden sıkıca tuttuğunuz bir uçrutma gibi yazmak…

Zorluyor çünkü insanı yaşamak.

Yaşam denen şey, bir kıyaslama yapmak üzere karşıt bir nesnesi olmadığından zorlar en çok. Ne karşı durabilirsin, ne de karşıtına dayanarak yüzleşebilirsin.

Yazarsın.

Not düşmek istedikçe, tüm zamanlara.

Bunun dışına çıktıkça, bu merkezden uzaklaştıkça yazmanın da anlamsızlaşacağından korkarak, daha yakınında durup yaşamanın, yaşamaya görgü tanığı satırlar yazarsın.

Zaten dışına çıkanları görüp ibret alarak her satırlarından, yazamayışlarından.

*

Karşıt bir nesneye sahip olmayan her şey benim için çekicidir.

Pek bulunmadığından.

Hatta hiç bulunmadığından.

Yaşamak bu nedenle bile tek başına çekici. Her ne kadar tanatolojik adımlar atmak gayesi edinse de insanoğlu, karşıtın, yaşarken birey için var olmadığı gerçeği, yaşarken aransa da bulunamayacağı yargısı kalıcı kılar, yaşamaya duyulan merakı…

"Ecce homo" der gibi tarihsel, teolojik ancak yine yaşamın tüm zamanlarına erişen bir tanıklık etme durumudur bu. "Vielleicht bloss ein Vorurteil dass ich lebe", belki benim yaşadığım da bir ön yargı sadece.

*

Çünkü nesnesel karşıtsızlık içinde yaşamak, başlı başına bir kibirlilik içinde.

Pontius Pilatus bir insan olarak "ecce homo" dediğinden bu yana tüm insanlık; karşıtsız tutum engelli, tüm insanlık; çarmıha gerili.