Biraz vicdan!

Sadece bir tek konuya aklınızı taksanız dahi, bu ülke sizi deli eder.

Gıda.

Övmek için yazmıyorum. Açık bir mukayese için yazıyorum.

80 metre bir sınır geçip Güney Kıbrıs'a varır ve herhangi bir sıradan markete

girerseniz, alacağınız sebze için tercih ettiğini herşeyi koklayarak alabilir, evinizde yerken de tadına varabilirsiniz.

Ülkemizde ne yazık ki bu artık mümkün değil.

Ne acıdır ki, önünüze 3-5 sebze sıralasam, ellerinizle dokunup şeklini anlamadan ve gözlerinizi kapatıp ne yediğinizi görmeden bu sebzeleri tatmanızı sağlasam, bırakın kokusunu tadından bile ne yediğinizi anlamayabilirsiniz. Bir çok sebze ve meyvenin ne tadı var ne kokusu.

Şimdi çıkıp "şunu yapıyorlar, bundan dolayıdır" gibi beylik laflar edemeyecek kadar gıda meselesine yabancıyım. Bu nedenle bir suçlama getirmek yerine doğrudan bir tespit peşindeyim.

Çünkü aynı ürünü, örneğin domatesi, bir çoğunuz gibi, sadece güneyde değil dünyanın çok ülkesinde yedim ve en azından kokusunu ve tadını biliyorum.

Ama kendi ülkemde bir domatesin bilinen kokuda ve tatta olmamasının nedeninin açıklanması gerektiğine inanıyorum. Benim bir çok kişisel tecrübemdeki sonucum, ülkemde üretilen ürünlerinin bazılarının, tatsız ve kokusuz olması, olması gereken gibi olmamasıdır.

Üretende mi? Denetleyende mi? Denetleyecek kuralı koyanda, koymayanda mı? Böylesine her evde acı yaşanan hastalıklarla dolu ülkede bu soruyu tek başıma

sormadığımdan bu kadar eminken, neden bu kadar önemli bir konuyu çözmüş ve geçmişe gömmüş değiliz hala?

Çoluğumuz çocuğumuz var.

Hayatımızı emanet ettiğimiz devletimiz var.

Aradığımız tek şey ise sadece vicdan!