En yerli, "yabancı": Atila Türk

Uzun ve güzel yılların anısı şimdilerde tuttuğum yasın malzemesi oluyor.

Prof. Vamık Volkan der ki: "Yaşanan acı aynı da olsa yas, parmak izi gibi kişiye özel ve biriciktir." Atila Türkçe anlatılacak olsa bu; ölümü güzelleştiren bir şair olmazsa ölümün acı olduğu gerçeğidir. Biz ölüme dair güzel şeyleri, şiir edasıyla söyleriz elbet. Ama haddimize düşmez. Ancak onu, aşka kavuşan bir Mevlana söyler. O söyledi mi güzelleşir.

*

11 Eylül tarihi bir kez daha bana, hiç olmayacak olanın olabileceğine yönelik bir imge yarattı. Dün Atila Hoca'yı Hakka uğurladık.

Son iletişimimiz kısa mesajla ve sadece birkaç gün önceydi. Ölüm haberini geç aldım. Ancak bir karanlık saatte de olsa dostum Özgü ile gidip kabrini ziyaret ettik. Ağladık. Bir birimize bıraktığı emanetleriz neticede. Ağlanır.

Dedemin bir hikayesini yazmamı istemişti. Yazdım, okudu. Son kitabımı istemişti verdim okudu. Kendine özgü harika yorumlarını mesajla yaptı, Özgü'nün çocuklarına "torunlarım" diyerek gönderdiği öpücükler gibi.

Atila Türk, bende değerli, sende değerli, her tanıyanda değerli bir hatıra.

45 yıldır yerliyim, onun tanıdığı kadar insan tanımadım, onu tanıyan kadar insan beni tanımamıştır. Bu nedenle Atila Türk, tanıdığım en yerli "yabancı"dır. Kaldı ki kabri ile, kim hangi "izm"den anlarsa anlasın, o artık tam anlamı ile buralıdır.

Sadece kazançlarımızdan değil, kayıplarımızdan da oluştuğumuzu hatırlayacağımız ve yakınımızda olanların kıymetini bileceğimiz mutlu bir bayram dilerim.