"Çiçekler uykuya yattı"

Zaman zaman unutulurlar, zaman zaman hatırlanırlar. Günü geldi mi birçoğunu hatırlamak ve hatırlatmak görevdir. Sebepsizce, sadece bıraktığı ize duyduğum saygıyla bir büyük ustayı hatırlatmak istedim.

Bir büyük kalem Behçet Necatigil. 1916'da işgalin pençesinde İstanbul'da doğdu. İstanbul Yüksek Öğretmen Okulu ve Edebiyat Bölümü'nden mezun oldu. Kars, Zonguldak ve Kabataş Erkek Lisesi'nde, İstanbul Eğitim Fakültesi'nde edebiyat öğretmenliği yaptı. Kabataş Erkek Lisesi'nde Demir Özlü, Hilmi Yavuz gibi yazar ve şairlerin öğretmeni oldu. 13 Aralık 1979 tarihinde de İstanbul'da öldü.

Nesneye şiirle hayat veren bir şair.

İlk şiiri, lise öğrencisi olduğu yıllarda dönemin ünlü dergisi Varlık dergisinde yayımlandı. O tarihten, ölümüne kadar hep şiirinin ve edebiyatının içinde oldu. Şiirlerinde evler, aile, çevre, aşklar, bunalımlar, hastalıklar, yalnızlıklar ve ölüm onun kendine has anlatımı ile çok defa kısa mısralar haline gelir. Eski ve yeni kelimeleri oldukça büyük bir ustalıkla kullanan şair. Her yıl verilen ve anısına düzenlenen bir de ödül bulunuyor: Necatigil Şiir Ödülü.

"Nilüfer" ise onun en sevdiğim şiiri.

*

Ben oraya koymuştum, almışlar,

Arasına sıkışık saatlerin.

Çıkarır bakardım kimseler yokken;

Beni bana gösterecek aynamdı, almışlar.

Kışken ilkyaz, sularımda açardı;

Buzlu dağlar gerisine kaçıracak ne vardı?

Eski defterlerde sararırmış yaprak.

Beni bana gösterecek anlamdı, almışlar.

Bir ışıktı yanardı gecelerde;

Akşam, çiçekler uykuya yattı,

Sardı karşı kıyıları karanlık,

Beni bana gösterecek lambamdı, almışlar.