Etajusi

"Baharı beklerken, sende kimler hatırlanır?" sorusu sadece duygusal bir anlam içermekle kalmaz, hatırlanmak istenenin hasretini de kalbinize çağırır.

Her bekleyişin bir anımsatıcısı vardır. Zaman, bu anımsatıcıların sadece taşıyıcısı.

Bir aşkın mesela, çocukluğun, acının, hayallerin…

Tümünün bir anımsatıcısı vardır.

Bir dokunuş, bir koku, bir müzik, bir renk…
Hepsi anımsatıcıdırlar.

Kokusuna kalbinizle dokunduğunuz bir kadının, saçlarına dokunduğunuz bir çocukluk arkadaşınızın, Karahindiba'dan özgürleşmiş can uçlarının, havada uçuşurken, güneşle kırılan renklerinin, iki çift notanın ardı arkasına sıralanarak kulağınıza dokunuşunun, sizde kalan izleri vardır.

O koku, o dokunuş, o an; nerede ne yaparken karşınıza çıkarsa çıksın, sizi ilk ana, özgün ana geri döndürür. Zamandan kaçıp, bir yolculuğa çıkarmış gibi.

"Etajusi" diye bir sözcük var, bilir misiniz?
Nordik kökenli kasaba dillerinin şivelerinde kullanılır. Kuzey Avrupa'nın soğuk coğrafyalarında.
Bu; hem bir anlamın sözcüğü hem de, yalın, güzel ve ender görülen bir dağ yamacı çiçeğinin ismi. Hoş bir çiçek, çok hoş bir anlamı.

Duru.

Etajusi: Bahar getiren.

Kırmançi Kürtleri'nin o şahane dilleri ile söyledikleri ve anlam kazandırdıkları gibi.

Ku bihâre: Bahar getiren.

Eğer kalpte hasret varsa, anımsatıcılar devreye girer. Özlemekle alakalı.

Bir aşkta, bir koku sizi nasıl alıp baharın hayalini kurdurursa, baharı size getiren de aynı koku olur.

Size, anı unutulmaz kılar.

Her baharı aynı koku getirir.

Şimdi bir zemheri ortasında, havayı koklan. O anımsatıcı koku sana geldiğinde, bahar da gelecektir.

Yaşam, bu anımsatıcıları önemseyen duygularımızın yolculuğu aslında.

Hepsi bu.