Kardan peri

Bir Alman melodisi çalıyordu: Tannenbaum. Küçük çalışma odamın penceresinden sesin nereden geldiğine bakmak için başımı dışarıya uzattım. Tam önümden geçen bir adamla burun buruna geldik. Odamdaki penceremin sokak zemininden yüksekliği üç metreyi bulmaktaydı. Demek ki adam da o kadardı. Sanki bir zaman ve bir mekan yanılsaması yaşıyor gibiydim.

Duygularım kendini aşındırmış, sokak, bu Alman melodisi ile ince bir ritimle akıyordu. Geçişken insanlar, akıllarında taşıdıklarını içe saklayarak bir ritimde geçiyor, kimileri onların aksi yönünden sokağın diğer ucuna doğru gidiyorlardı. Ama, ne zaman aynıydı, ne de mekan. O sokak dün baktığım sokak değil gibiydi.

Burun buruna geldiğim adam, kloşe şapkasını başından kibarca çıkarıp eline alarak beni selamlar selamlamaz uzaklaştı. Ardından, ayaklarının altında meğer iki metreyi bulan tahta yükseltiler kullandığını gördüm. Küçük dev adam ilerlerken, etrafında kendini selamlayanlara karşılık olarak selam vermekte olduğundan, bir türlü şapkasını başına takamıyordu. Ünlü biri olduğunu düşündüm. Herkes onu tanıyor ve selamlıyordu. Bense sokaktaki kimseyi tanımıyordum.

Bu akış sanki, Delhi'nin meşhur "Sihirbazlar Gettosu"nu andırmaktaydı. Zaman bir baharat çağına dönerken, mekan ise neyin gerçek neyin sahte olduğunu anlamamızı ister gibi tasarlanmış, dört renkli baston şekerler gibiydi.

Sokakta neşeyle koşuşan çocukların cıvıltıları bile, atonal olmasını beklerken öylesine ritmikti ki, Tannenbaum'un sanki çocuk vokalleriydiler.

Güneşin tek yönden ve yatay bir aydınlıkla sokağa yayılmasıyla, gölgeler giderek büyüyordu. alabildiğine renklerle dolu sokak, güneş alçalırken, griye dönmekteydi. Giderek daha koyu, daha da koyu…

Kıştı. Soğuktu.

Saatimin alarm melodisi çaldı: Tannenbaum. Güzel bir melodi yeni güne davet etti. Koşarak penceremden dışarıya bakmaya gittim.

Sakin sokak bembeyaz kar altındaydı. Kardan adam yerine, karla bir peri kızı yapmıştı, sokaktaki neşeli çocuklar.

Alarmı kapatmadım. Dinledim.