İnsan, kumdan resimler gibidir

Kumdan resimler çizmek gibidir hayat.

Doğarsın ve bir avuç kum tanesisin sadece. Büyüdükçe artsan da evrende kapladığın alan yine yok deneceğin kadardır. Bunu anlaman egona müdahale etmendir aslında.

Sonra bir sahne gibi önüne açılan hayat, camdan bir tepsi gibi karşındadır. Bu senin yaşamının yörüngesi, kaderindir.

Üzerine yaşamın çizilmeye başlar. Ne silinebilir ne de yok olur sen yaşarken. Bu ise senin hayatının kendisidir. Ancak durmaksızın aynı malzeme ile şekil değiştirir. Malzeme tamamen sen ve senin biriktirdiklerindir.

Öyle ki, sen aynı avuç avuç kumsun ve çizilenlerin yerine yenilerini çizmek için önceden çizilenler dönüştürülür. Bu da geçmişin, bugün ve yarınındır.

Hiç bir şey yok olmaz hayatında. Hep aynı kum taneciklerisin aslında. Aynı malzemeden durmadan yapar bozarsın hayatını. Bu da biriktirdiğin insanlar ve hatıralar. Camın üzerinde zaman zaman yer değiştirirsin. Bazen bir kenara yığılan atıl duran yanların olur. Bazense, sen ne kadarsan hayata dair herşeyin hayata dahil olur.

Hayat ve insan kumdan resimler gibidir, bir gün olur çoğaldığını yanına yeni kumların eklendiğini görürsün. Bu ailendir, sevdiklerindir. Sonra resim şenlenir.

Detaylanır. Bir resmi çizme imkanın çoğalır.

Harmanlandığın yeni kum tanecikleri ile daha güçlü motifler çizilir.

*

Yaşama karşı yeniklik hissettiğin zamanlar olur ve çizilen yeni resme bu son dersin. Oysa senden başka desenler de çıkar. Bu umuttur.

Vazgeçilmez olandır.

Sen vazgeçsen de seni resimlere konu eden vazgeçmez. Senden hep yeni motifler çizer. Bu da Tanrısal olandır.

Ve gün gelir o gün olur.

Esen bir rüzgarla savrulursun. Bu belki hayatın biten bir şey olduğunu hatırlatır. Ancak, geride senden tanecikler kalır.