Umut, domino taşları gibidir...

Kader, bizden bir adım önde giden hayatımız aslında. Bunu söyleyince en çok çocukluğum geliyor aklıma. çocukluk arkadaşlarım, mahallem, ailemin ve komşularımın gençlik halleri. Henüz kaybetmediklerim. Hatta hiç yaşamadıklarım ve yaşamadığım için aklımda kalanlar. Belki de hiç çıkmayanlar…

Bizler sadece kazanımlarımızdan oluşmuyoruz elbette. Bizi biz yapan süreçler, kayıplarımızdan da bizi oluşturuyorlar. Sadece yaşadıklarımız değil, yaşamadan aklımıza aldıklarımız da bugüne kadar yanımızda geliyorlar.

Seçtiğimizi sandığımız her şeyi bir bir yaşarken de, aslında bizden hep bir adım önde olan kaderimizi yaşıyoruz. bir menzile doğru bizi sürüklerken, biz kaderimizin belirlediği menzile doğru savruluyoruz.

Hiçbir zaman ondan bir adım öne geçemiyoruz. Hep peşi sıra ilerliyoruz.

Başarılarımız, başarısızlıklarımız, hatalarımız ve doğrularımız; yitimlerimiz, bizi zenginleştiren eksilmelerimiz. Zaman zaman tam tersi olan, ruhumuzu fakirleştiren zenginliklerimiz.

Tümü, hep bir adım gerisinde kaldığımız kaderimiz. Hayatımız.

*

Bir sabah uyanıp; kapısını çaldığınızda ardında olan insanların olamayabileceğini düşündüğümüzde, gündelik yaşamlarımızın bize büyük gelen ama aslında basit mi basit sorunları değersiz kalıyor.

Yitimlerimiz karşısındaki yaşadığımız büyük çaresizliğimiz, savaşta öldürülen siviller gibi. "İstenmeyen hasar".

Biz sivil insanları öldürdük demek yerine kullanılan bu ifade gibi, değerinden fazlasını harcadığımız insanlarca tüketilen zamanımız.

Tükettiğimiz zaman.

Ne kadar an bizden istemimiz dışında bir nedenle koparılırsa, aynı güçle yeni bir umudumuz da bizden sökülüp alınır. Bu nedenle umut dizilmiş domino taşlarına benzer. İlki devrildi mi, sonuncu devrilene kadar devinim sürer. Mesele burada, ilkinin devrilmemesi değil, peşinden ilerlediğimiz kaderimizin sonuna kadar yetecek taşları, umutları dizebilmek.

Bu da bir seçenek.