Bitmeyen işler

Bir romanı, bir şiiri hatta günlük köşe yazımı yazmak için ilk harekete geçtiğimde, önce düşünce ardından eylem ortaya çıkar. Sonra, konunun nasıl işleneceğine ilişkin yazım planına geçerim.

Bu sürecin tamamı hayaldir. Hayal; o en güzel sevgili...

Ancak zaman zaman, bazı yazılar kendi varlıklarını öylesine büyük bir anlam ile içerirler ki, bana ihtiyaç duymadıklarını hissederim. Sanki kendi hayatları varmış gibi... Sanki onlar da insanlar gibi doğmuşlar ve yaşamaktadırlar...

Örneğin aşağıdaki şiir gibi.

Hayatımızda, hep ertelemeler yaşadığımız anlarımızı, yaşayamadıklarımızı, 'anı yaşamak' ifadeleri ile ağız dolusu laf etmemize rağmen, uygulamada bunu başaramamamızı öyle güçlü anlatan bir örnektir ki bu şiir, bana hiç ihtiyacı yok sanki.

O kendisini anlatır, anlatmak istediği ile birlikte üstelik.

Şiir; yaklaşık elli yıllık yazı hayatı boyunca, hiç bir akım veya topluluğa bağlanmamış, bu süreç içinde deneyimlerini Türk şiirine olumlu katkılarla yansıtmayı başarmış usta bir şaire; Behçet Necatigil'e ait.

Bugün, hayatı sorgulamaktan öte, kısa tecrübelerle anlamak isteyenlere, en azından şu an yapmaları gerekeni ertelememeleri için önemli bir kıssa.

Gerisini şiir kendisi anlatsın.

*

Sevgileri yarınlara bıraktınız

Çekingen, tutuk, saygılı.

Bütün yakınlarınız

Sizi yanlış tanıdı.

Bitmeyen işler yüzünden

(Siz böyle olsun istemezdiniz)

Bir bakış bile yeterken anlatmaya herşeyi

Kalbinizi dolduran duygular

Kalbinizde kaldı

Siz geniş zamanlar umuyordunuz

Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.

Yılların telaşlarda bu kadar çabuk

Geçeceği aklınıza gelmezdi.

Gizli bahçenizde

Açan çiçekler vardı,

Gecelerde ve yalnız.

Vermeye az buldunuz

Yahut vakit olmadı.