Bilmenin saflığı yok edişi

Bilmenin saflığı yok edişi

Farkındalığın, çapraz farkındalıklar ürettiği bir gerçek.

Bu kavramı geliştirirken öncelikle, bilme ile bir şeyi bir oluşu işaret etmeyi vurgulamamız mümkün.

Öyle ki, hiç farkında olmadığınız ama aslında orda bir yerde var olan bir acıyı bilmek, eğer yardımınız olamayacaksa ya da yardım edilmesinin ilk domino taşı olamayacaksanız size, bir yandan sorumluluk diğer yandan acı yüklemesi yapar. Kaldı ki, her ikisinden uzak bir aymazlıkla bilirseniz bu durumunuz da bir enformasyon içerir ve belki de bir başkasının sizin bu durumunuzu bilmesi, ona acı verir, eğer elinden yapacak birşey gelmiyorsa.

Daha mı açık anlatayım.

Dünyada, bölgenizde, ülkenizde, mahallenizde, sokağınızda olup bitenlerin farkındaysanız, olumluya dönüştürmek için bir çabanız olmalı. Ha eğer farkında olmanıza rağmen umurunuzda değilse, sizin bu insanlıktan uzaklaştığınız umarsızlığınız başkalarının derdi olabilir.

Aslına bakarsanız, sormak/sorgulamakla başlayan bilme kavramı, bilmek isteyenin doymaz açlığı ile ilerler. Bilmenin acı ile en temel ilintisi, bildikçe edinilen edinildikçe edilgen olunan bir kültür erezyonu içinde, hep yeniden üretilen acıların kol gezdiği yapıda varolmak, yaşar gibi yapmaktır.

Oysa, bilmek cazip görünür ama cazip değildir.

Bildikçe taşınan yük artar, bilmemezlik uzaklaşır en uzak nokta ise saflık olur artık. Bilmenin getirilerinden bahsetmiyorum elbette.

Burada, bilmenin neler getirmediğinden ya da neler götürdüğünden bahsetmekteyim. Bilmenin olumsuzlamalı kritiği yapılırkenki halinden bahsediyorum.

O da bize yardım amacı ile acıyı çağırıyor aslında.

Bilmenin acı üzerinde ironik anlatımı neyi bildiğimizle ilgili ve bildiğimizi değiştirememe buna gayretsiz olma ya da statik duruşumuza destek.

Peki ne mi acı veriyor?

Bunun listesi kabarık.

Bilmek ve onun koyu renkli gölgesinde kalan eski saflık… Bunu bilmek yeterli bir acı zaten.