İnsanı sevmek...

Geçtiğimiz hafta bir konferans için gittiğim İstanbul'da, kitap fuarına da katıldım. Koca koca meydanlarda, sahaflar el dokunmuş, ruh dokunmuş, zaman dokunmuş kitaplar satmaktaydılar. En sevdiğim.

İnsandan insana aktarılanlar. Dokunulmuş, yaşanmış anılar. İçindeki hikayelerine, dışından hikayeler eklenen kitaplar.

Sanki bir kitap alana, bir hayatı anlatan kısımlar da hediye edilir gibi.

Sanki önceden okuyan insanların, okurken hissettiklerinin izi kalmış üzerinde.

Matbaa kokusunu, baskı kokusunu çok sevsem de, sinen bir zamanın konusu daha cezbedici.

Aldığım kitapların birisini hızla okurken, ara sayfaların birisinde, eski anı sahibinin bana kattığı, el yazısı ile bir şiir buldum. Sevdiğim bir şiir.

*

"Bir kıyıdan baktım dünyaya
Ellerimde tuz avucumda sedef
Bir mavilik bir açıklık özgürlük hasreti yüreğime vuruyor
Nerede nerde insanlar
O üzüntü birden gelir
Yağmurlu havalarda
Yeniden kurarım ben dünyayı
Kederlerden kederlerden
Kimseler aşık değil mi Bu şehirde
Hava martılar
Işıklı şehir sarhoş ediyor beni
Yosun kokusu hilesiz kucaklamak istiyorum
Kucaklamak dünyayı şehri ve seni
Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey."

*

Hadi hiç tanımadığınız bir insan sevin. Saygı duyun. Bilmeden, tanımadan ne hissettiğini anlamaya çalışın.

Yaşamın yeni bir tadına daha ortak olun.