"Yarın yok ki"

"Yarın yok ki"

Yeni bir yıl geliyor diye heyecanlıydık. O yeni yıl geldi. İlk bir ayı da geride kalmak üzere. Zaman acımasızca hızlandı, ben büyüyeli.

... ve yine kış.

Başlangıçlara hiç yakıştıramadığım, sona bir kerte kalmış endişesinin hakim olduğu mevsim. Zamanı aşılayan insanın kendi ömrüne izdüşümü yaptığı mevsimlerden belki de en umutsuzu. Üstelik tüm bitişlerde gizli başlangıçlar olduğunu bilinçsizce düşünmeyişimizle.

Ne kalanın ne de gidenin kazanmadığı bir sürecin habercisi aslında Kış, bir bakıma. Bizi, giden kadar kendimizden eksilten, gidenin gittiğini zannettiğinin kendisi olduğu bir duygu gibi. Kalanın da bundan farkı yok. Kim kalsa kendine kalıyor. Kim kalsa, gidene göre o da gitmiş oluyor.

Bu mevsimlerin kendi acısı değil, insanların mevsimlere yükledikleri anlamların yansıması aslında. Bir ömre belirgin kılınan zamanların tamamı mevsimlere de verilmiş bu nedenle. Her birinde kendi hayatımızı görüyoruz. Yaşamımızı da mevsimlendiriyoruz, bu çerçevede.

Bir yandan da bilinç altımıza yerleşmiş olan bu zaman silsilesine yeniliyoruz. Oysa bilinç düzeyimize yaşadığımız günü yükseltmemiz ana şart. Üstelik tüm inanışlar; bugünü, bu anı, yaşamakta olduğumuzu sahiplenmeyi öğreti edinmiştir. Umut da böyle bir şey. Sabırdan daha erken tükenen ama bu ana ait, yaşamakta olduğumuzu hissettiren öğeleriden biri.

Umut ne biterse içinde bir başlangıç arayan, ne başlarsa onda bir devamlılık özleyen bir şey. Umutu bugünle yarın arasında bir köprü.

Kış'tan umuda vardım, bir yeni gün hatırına. Bir de şiirler tamamlamak isterim. "Bugün"ün tüm anlamını en güzel anlatan şiir olarak. Özdemir Asaf'tan...

Öyle çabuk geçiyor ki günler

Hele sen de bir bak hayatına.

Daha dün doğmuşuz sanki

Yeni okula başlamışız

Yeni sevmişiz

Öyle çabuk geçiyor ki günler

Hele sen de bir bak hayatına

Yarın bitecek sanki her şey

Yarın ölecek gibiyiz.

Daha doymamışız yaşamasına

Günlerimiz dün bir, bugün iki

Sakın bir şey bırakma yarına

Yarın yok ki.