Anadil ihaneti

Anadil ihaneti

Sanki olumsuzluk olarak akla gelebilecek he rşeyin, dışarıda bırakıldığı bir yeni dünya gibi, sevda. Düşündükçe, tüm bir evren dolusu duygu uçuşuyor insanın içinde. Kendi ana diliniz size ihanet ediyor. Sarıldığınız sözcükleri yetmiyor hissedileni kendinize bile anlatmaya.

Hissettiklerinizle beslenen 6 hafta değil altı yüz yıl yaşayacak kelebeklerin kanat çırpışlarıyla soluk alıyorsunuz. Bir sevda içinize doldukça, dünyanın dışına çıkıyor insan.

Gelen her yeni an, hayatınızda yeni bir ilk olmaya dönüşüyor. Eski bayram sabahlarındaki çocuklar gibi oluyor duygularınız. Böyle bir yerde sevda...

*

Bayramları örnek verirken bile şimdikilerden bahsedemiyoruz. Bu, eski sevdaların anlatımı çünkü. Bugün yaşanan bu değil. Bunu bulan da anlam yükleyemez artık şimdilerde. Hatta anlamaz değer vermez, veremez...

Gün başka, gün anlamları değiştiren hızla akıyor artık...

Sevdalar şimdi böyle mi ya?

Edilgen hayatların hüküm sürdürdüğü zamanlar yaşamağa tanıklık eden bir acı var içimde. Tüm yaşamımız gibi aşklarımız da edilgen. Beklentiler, saflığını, hızlı hayat gerçekliğini kaldırmış duyguların. Aşka fedakarlık yaraşsa da şimdilerde feda etmek ve kar elde etmek ayrımında fedakarlık kelimesi bile.

Oysa Nazım Hikmet ne güzel yazmış... Ne güzel anlatmış bir sevdayı "Tahir ile Zühre" şiirinde... Ne kadar sevilebileceğine, nasıl sevileceğini eklemiş çünkü Nazım...

"Tahir olmak da ayıp değil, Zühre olmak da, hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil."