Acıdan geçerek varılır mutluluklar

Sonra birdenbire hersey bitmiş gibi olur.

Bir ayrılık bir tükenişmiş gibi. O yoksa sen de yoksun sanırsın.

Bir alışkanlık bir sevgili, bir iş, bir dargınlık, ihanet, haksızlık, adaletsizlik ve her türden ayrılıkla insanın başına gelen yas.

Öldüm sanırsın. Artık nefes alamayacağını sanırsın.

Cemal Süreya'nın satırları gibi mesela: "Ölüm gibiydi ama kimse ölmemişti."

Tam da öyle hissedersin. Yeniden ayağa kalkamayacağını, yeniden hayata başlayamayacağını, yeniden şunu yeniden bunu yapamayacağını.

"Yeniden başlamayı" sana düşündüren, olan olayın bir son olduğuna duyduğun inançtır aslında.

Bir ayrılık mesela.

Ayrılman bir son gibi gelir sana, sonrası yeniden başlanması gereken bir zamandır. Ayrıldığın gibi olmamalıdır sonrası sence. Ama ayrılık öncesi, şu andan çok güçlüdür.

Olsun.

Yas zaman alır.

Doğru geçen zamansa öğretir. Çünkü yitirdiklerimiz de bizi oluşturur. Sadece kazandıklarımız değil.

Yaşam ve dolayısı ile yaşadığımız hayatın her anı bizim. İyisi bizim, kötüsü bizim.

Tamamı bizim.

Sen içinden bir dilimini alıp tüm hayatının o zaman dilimi olduğunu zannediyorsan bunu düzeltmelisin. Tamamı senin. Bir acının öncesindeki mutluluk gibi gelecek olan da senin.

Yaşamanın tadı, hep mutlu olarak yaşamaktan geçmez. Kontrast olmalı hayatta. Acıdan da geçer mutluluk. Hatta en değerlisidir bu.

Hazır bulunan değil, nice acıları geride bırakarak ulaşılan.

Bu daha da değerlidir.

Sen şimdi ayağa kalk. Geri bırak her ne ise seni acıya gömen.

Umursama demiyorum ama kendin acını umursadığından fazla umursa.

Bu hayatın san sen olduğun için bahşedildiğini hatırla. Tek olduğunu eşsiz olduğunu hatırla ve ayağa kalk.

Yürümek şimdi daha güzel. Acıdan geçerek varınca mutluluklara.

Bir de bir şey var ki; kendini çok sev. Bunu beceremediysen başka ne seversen sev, yeterince sevemezsin.