Kıbrıs Notları 1

Ekim ayında Kıbrıs. 44 yıldır yapmadığım bir şey. Bu yıl nasip oldu. Ne de iyi oldu.

Stanstead Hava Limanında uçuşa hazırlanırken arkadaşım İlker Kılıç ile karşılaştım. Tesadüfe bakın koltuklarımız yanyana idi. Yol boyunca bol bol lafladık. Tabi konu siyaset ve toplumsal konular. İlker'in eşsiz bilgilerinden bol bol yararlandım. Umarım değerli eşini fazla sıkmadık.

Ercan'a inerken bir zamanlar 'yeşil' dediğimiz şirin adamızın görünüşü hayal kırıklığı yaratan türden. Kuraklıktan oldukça nasibini almış. Ekim olmasına rağmen hala yeşilden çok saman sarısı bir renk hakim heryerde. Ama bu görünüşe pek aldanmamalı. Lefke, Karpaz ve Girne bölgelerindeki güzellikleri görünce insan rahatlıyor.

Kıbrıs'a tatile giden herkesin oradaki sosyal aksaklıklar üzerine deneyimi, öyküsü olur. Kıbrıs'ta yaşayanlar ise duruma o kadar alışmış ki sözünü bile etmiyorlar artık bu aksaklıkların. Malesef mevcut durum onlara normal gelmeye başladı artık.

Ben de bir haftalık tatil zarfında bu tür şeylerle karşılaştım. Ama bankadaki suratsız, müşteriye hizmet anlayışından birhaber kızdan bahsetmeyeceğim. Sırada beklerken bir tanıdığına başka bir bekleme numarası veren ve sıra atlamasını sağlayan müdürden de.Ne de araba sürücülerinin çoğunun cep telefonu kullanmasından.

Rahat bir yolculuktan ve pürüzsüz geçen Ercan gümrük çıkışından sonra Vadili'ye varıyoruz kardeşimle. Ancak pasaportuma mühür basan polis kadının şüpheli bakışı beni rahatsız ediyor. Acaba çıkış yaparken?...Fazla evhamlı olmaya başladım galiba.

Üç saatlik istirahattan sonra ver elini Lefke. Arife gün. Kabristanlık ziyareti. Doğayı katlederek yapılan modern yollardan geçip Omorfo'nun dışından Lefke'ye doğru ilerliyoruz. Gaziveran'a yaklaşınca Ömer, Raif, Reşat dayıların bedford marka yolcu otobüsleri ile yıllar önce yaptığım yolculukları anımsıyorum. Lefke – Lefkoşa yolu üzerindeki bir güzergahdı Gaziveran çoğu kez. 'Hava yolları' ile ünlü Angolem ve Çamlıköy de öyle.

İklim hissedilir şekilde değişiyor. Arabanın açık penceresinden temiz, serin bir hava yumuşak bir battaniye gibi bedenimizi sarıyor. O saate kadar çok sıcak havanın etkisiyle terliyorduk halbuki. Çok da değişmeyen Lefke çarşısından geçip soluğu eski maden ocakları yanındaki kabristanlıkta alıyoruz.

Kabristanlık oldukça temiz ve bakımlı. Babamın ve diğer akrabaların mezarları başında fatihamızı okuyup ayrılıyoruz. Arife ya, ayni görevi yerine getirmek için oraya gidenlerle dolu kabristanlık. LGL Dostluk grubundan sevgili Rifat bunlar arasında. Tanışıyoruz. Facebook güzelliği.

Lefke Karadağ sahasına ziyaret. Açık kapıdan içeri girip yakın bir geçmişte çimlenerek yeniden yapılanan Karadağ sahasına girip bol bol fotograf çekiyoruz. Tribünlerden fanatik, vefakar Lefke taraftarlarının kulak zarlarını zorlayan gürlemelerini duyar gibi oluyorum. Anılar cirit atıyor belleğimde. İşte bu kalede Mazlum abi. Orta sahada Zühtü, atakda Semih, Şükrü. Çetinkaya kalesini ablukaya almış durumda Lefke. Ve Şükrü'nün Lefkeyi 2-1 galibiyete götüren golü. Yeri, göğü inleten sevinç çığlıkları...

'Geçilmez' Karadağ saha ziyareti ardından asırlık evimize ziyaret. Doğru bahçeye gidiyorum. Geriye kalan birkaç portakal ağacı yeşil, küçük portakallarla yüklü. Zavallı, iki büklüm ağaçlar, susuzluğun etkisiyle zorla ayakta durabiliyorlar. Gözüm bahçenin sol tarafındaki ulu hurma ağacına takılıp kalıyor.

Ve, ünlü hemşehrim şair Fikret Demirağ'ın şu dizelerini anımsıyorum:

Şimdi çocukluğumun kasabasında

Hala havalarda döne döne süzülerek

İniyor mu hurmalara telli kargalar

Çocukluğumu bıraktığım o kasabada

Çocuk yüzümü ve çocuk sesimi benim

Anımsayan uzak bir yüz kaldı mı

Susmuş maden borusu, kapanmış ocaklar

Tozlanmış ağaçlar, evler, anılar

Artık taşlaşan dünyaya bir ağıt mı

Devam edecek.