Bıktık be!

Dur! Bırak!

Kaynasın kahvenin suyu.

Bana İstanbul'u anlat nasıldı?

Bana boğazı anlat nasıldı?

Haziran titreyişlerle, kaçak yağmurlar ardı.

Yıkanmış kurunur muydu o yedi tepe.

Ana şefkati gibi sıcak güneşte.

İnsanlar gülüyordu de.

Tren de, Vapur da, otobüste.

Yalanda olsa hoşuma gidiyor söyle.

Hep kahır, hep kahır, hep kahır.

Bıktım be!

Cem Karaca'nın çok güzel bir şiir ve şarkısının bir bölümüdür paylaştığım bu mısralar. Biraz değişiklikle bu ülkeye uyarlayabilirsiniz.

"Bana İstanbul'u anlat nasıldı?" diyor büyük usta. Bana da birileri Kıbrıs'ı anlatsın nasıldı? Ve içinde bulunduğumuz süreçte nasıldır bir zamanların "Yeşil, cennet adası". İnsanlar gülüyor desin. Yollarda, sokaklarda, arabalarda. Razıyım yalanda olsa anlatsınlar. Hep kahır, hep kahır bıktık be!

Kendi içinde bu kadar savaşan, bu kadar yorulan, kendi kendine sorunlarını büyütüp bu kadar çoğaltan ve çaresizliğe gömen bir başka coğrafya var mıdır acaba? Demokrasimiz var. Var da nasıl bir demokrasimiz var? Korku üzerine kurulmuş, sindirilme ve susturulma yöntemleriyle inşa edilmiş bu demokrasi kime yarar?

Bu ülkede egemen olan tek bir şey vardır. O da korkudur. O korkudur ki "Bana dokunmayan yılan bin yaşasın" veya "Gemisini kurtaran kaptan" deyimleri bu coğrafyada icat edildi. Korktuğumuz için kaçarız, kaçtığımız için de korkarız. Sıranın bize gelmesinden, gerçekle yüzleşmekten ve kendimizde de hata görmekten. Ama bilinmelidir ki korkunun da ecele faydası yok. İşin kolayına kaçarız hep. Biz düşünmeyelim, biz savaşmayalım, biz yanmayalım. Yıllardır arıyoruz. Bizim yerimize düşünecek, bizim yerimize savaşacak, bizim yerimize yanacak birilerini. Peki, sonuç. Sonuç hep suçlu arama, sonuç hep gerçeklerden kaçma ve başlanılan noktada yeniden buluşma.

Çevremizde güler yüzlü insanlar görmeyi özledik. Daha doğrusu unuttuk. Bir dostum anlattı. Oldukça manalı geldi. Şöyle dedi bu dost "Avrupa futbol şampiyonası yapıldı. İspanya şampiyon oldu. Herkes saha içini, maçları izlerken, ben tribünleri izledim. Tribünlerde eğlenen, şarkı söyleyen, gülen insanlar vardı. Fark etmeden baka kaldım".

Ve en acısı, kimsenin umursamaması. Herkes kendi dünyasını kurtarmanın endişesinde. Belki çok karamsarım ama tersini yaşatacak bir tek olay varsa biri anlatsın.