Devletin içinde devletler var

Devlet bir organizasyon bütünüdür.

Devlet kurumları birbirleriyle tamamlayıcı anlamda, beraber hareket etmeli.

Kuzey Kıbrıs'ta tam tersi yaşanıyor, her kurum, devletin her bacağı, kendi içinde ayrı bir devlet.

Kimin eli kimin cebinde belli değil, bir düzen, organizasyon, sistem namına hiçbir şey yok.

Bir e-devlet projesi konuşuldu, gündeme geldi, şimdilerde sır oldu, ne duyan var ne gören.

Down sendromlu bir çocuk, zamanla iyleşme, düzelme ihtimali yok.

Ara ara kurula çağrılıyor, sanki birşeyler değişecek, keşke olsa, saatlerce bekletiliyor.

Anlamsız, gereksiz, boşu boşuna eziyet.

Bu çocuğun devlette kaydı var, maaş çıkarılıyor, adres belli, bilgiler ortada, her kurum kendi kuralını uyguluyor.

Bir de askerlik belgesi gönderiliyor, çocuk ve ailesi askerliğe elverişli olmadığını kanıtlayacak.

Gidecek, bekleyecek, belge bulacak, mühürleyecek, koşuşturacak, kanıtlayacak.

Devletin bir kurumunda, ihtiyaç olunan bu bilgilerin hepsi mevcut.

Fakat olmuyor, işin her aşaması vatanaşın sırtına yükleniyor.

Binlerce bilgi, gerekli, gereksiz yüzlerce detay, ilgili kurumlarda biriktirilecek, saklanacak, günü geldiğinde kullanılacak, paylaşılacak.

Bu hem vatandaşa, hem de kurumlara yarar ve kolaylık sağlayacak.

İstatistiki bilgi, birikim ve kullanımından şiddetle kaçıyoruz.

Sistemli bir yaşam işimize gelmiyor.

Mağusa da bir hastaneden alınan bir ilaç, bir süre sonra Lefkoşa da bir hastaneden alınabiliyor.

Bir bilgi havuzu yok, ayni anda ilgili tüm kurumlar kullanabilsin, isteyen istediği anda faydalansın.

Zor mu bunları yapmak, zor değildir elbette, bundan sağlanılacak müthiş bir tasarruf var.

Sadece maddi tasarruf değil, zaman ve enerji tasarrufu da sağlanacak.

Yapılan istihdamlar, hangi kriterlere göre yapılıyor?

Hepimiz az-çok bu sorunun cevabını biliriz.

Sağlık ve eğitim, en çok ilgi, yoğunluk, sorumluluk bu alanlarda.

Sadece hükümetlerin değil, bu kesim çalışanlarının da sorumlulukları ağır.

Bir okulda öğretmen yok, bir okulda öğretmen çok, bir hastane de doktor az, birinde olması gerekenden çok.

Sebep organizasyon eksikliği, mevcut durumu sahiplenme, sabitleme, düzeni doğru hedefe götürmekten kaçınma.

Kaynakları, imkanları, olması gerektiği gibi değil, kişisel ve popülistçe kullanma alışkanlığı.

Böyle gelmiş ama böyle gitmemeli, yazık, günah bu ülkenin her anlamdaki zarar, ziyan ve israfına.

Yaklaşık 80 milyon ek mesai, belki alanın suçu yok fakat verenin var.

Etkin bir kamu düzeni, insan kaynağı da dahil her türlü imkanı verimli kullanamama çaresizliği ve partizanlığa esir olma.

Bugünlere geldik ama gitmiyor, bunun bedeli bir gün, şu veya bu şekilde ödenecek.

Biz değilsek bile çocuklarımız bu bedeli ödeyecek.

İradeli, gerçekçi, istek ve azimli bir şekilde bunları önce kabul edip, daha sonra gereğini yapabilmeliyiz, üstelik bedel ödemeyi göze alarak.