Bu ne sevgi

Onları "Ölüm" bile ayıramaz.

Onsuz yapamıyorlar. Nereye gitseler.

Doğa'da, sokaklarımızda, evlerimizde, gazetelerimizde, en iyi, en kötü günlerinde beraberler.

Ayrı yaşayamaz hale geldiler.

Gelen turistler bile Onları ayrılmayan iki sevgili olarak görüyor.

Ülkelerine döndüklerinde bahsetmeden edemiyorlar.

Çöp, çöp, çöp, çöp ve gene çöp ve onsuz yapamayan bir grup insanımız.

Etrafı çöplük haline getiren bu yaratıklar, çöp toplayanların işsiz kalmaması için bunu yapıyorlar.

İşbirliği buna denir.

Bende bu yazımı yazmamış olacaktım eğer ülkemiz çöp yığını olmasaydı.

Rahmetli annemin mezarını ziyarete gittim.

Adettir diye, okunmuş bir şişe suyu götürüp toprağına döktüm.

Şişeyi de attım.

Yere değil. Arabamın bagajına.

Eminim birçok ziyaretçi de benim gibi yapıyor.

Mezarların aralarında duran şişelerin ise oraya kendi kendine gelmediklerini düşünüyorum.

Su üreten fabrikalarda bile bu kadar pet şişe yoktur.

Ölülerini ziyarete gelen bazı vatandaşlarımız, ulusal sporumuz haline gelimiş olan "ülkeyi çöpsüz bırakma"yı mezarlık'ta da başarı ile sürdürüyorlar.

Bunu yapan "insanları" ödüllendirmek lazım.

Vasiyetlerine, "bizi çöpsüz bırakmayın" yazarlarsa, mezarlarını çöpsüz bırakmayız. Hatta gömerken birkaç pet şişe ve çöp poşeti de yanlarına koyarız ki öbür tarafta hasret çekmesinler.

Sağlıklarında ülkemizi çöplük haline getiren bu "insanlar"ımızı son yolculuklarında çöpleri ile uğurlamak boyun borcumuz olmalı.

Lefkoşa mezalığımızdaki durumu görünce bazılarımızın ölülerine bile saygısının kalmadığını görüyorum.

Mezarlığa kim gider? Ölülerini ziyaret etmek isteyenler.

Peki burasını çöplük haline getiren kim? Ölüsü olmayanlar mı?

Bütün bunların yanında ödüllere layik, pırıl pırıl olan mezarlar, kabirler de gözümden kaçmadı.

Yandaki resimde Almanya'da yaşadığım köyün mezarlığı var.

Anatomik ve biyolojik olarak bizim Almanlardan ne farkımız var ki, mezarlığımızı ve ülkemizi onlar gibi temiz tutamıyoruz?