İstemezsen, sen yoksun!

"Ne istersen sen o'sun" der Mevlana.

Çok derin, çok anlamlı bir cümledir bu.

Biz canlıları, bir tek dünyada tecrübe ettik, şimdilik. İnsanoğlu bu tecrübesinde bilir ki, herkes, herşey, hep ister.

Hep birlikte, hep istiyoruz. Atom çekirdeğinin etrafında dönen elektron da, ağaca dönüşen fidan da, her yaştan insan da, bilerek veya bilmeyeek hep istiyor.

Hiçbir şey bulunduğu hale razı değil. Tüm bir kâinat hiç durmaksızın hareket halinde. Yaşamak, yaşamda olmak, hiç durmaksızın devinim içinde. Bir fidan istiyor ve ağaç oluyor. Bir insan istemeleri kadar varlık oluyor. Hiç kimse, hiçbir şey, bir şey istemeseydi, belki de herşey olduğu yerde kalırdı. Hiçbir şey istenmeseydi, belki de evrensel varlık, yokluğa dönüşürdü.

Bizler, insanlar, aslında istediklerimiz kadar varız. İstemezsek yokluğa dönüşürüz. İstemekten vazgeçmek, bir yerde yaşamaktan vazgeçmek gibidir.

Bu da, istediklerimizin ne derece önemli olduğu anlamı taşır.

Öyle ki, Mevlana tam da bunu demiş.

İstediğimiz şeylere benzer, istediğimiz şeylere dönüşürüz, zamanla. Hırs ve kibir dolu istekleri olan ve hırsla kibire dönüşmeyen olur mu hiç? Sevgi ve aşkı hayatına alma isteğinde olan, sevgiyle ve aşkla yoğrulmaz mı hiç?

İstemek yaşamın temelidir.

*

Tasavvuf istemeyi, dua ile özdeşleştirir. İstemek tasavvufta dua etmektir. Dilimize dua değdiğinden bu yana varız. Tasavvufta, istemenin yolu yordamıdır dua, bir tefekkür klasiğidir, Rable tanış olma fırsatıdır.

Dilin aklaştığı, inancın akıdelendiği vakittir istemek, ki insanı istediği kendisi yapar diyorsak, nasıl istediğimiz de, ne istediğimiz kadar önemlidir.

*

İnsanoğlu hep ister.

Tüm değişim, tüm gelişim bundandır. Mutluluk, huzur ve bir bu kadar bunların tezatları bundandır.

İnsanoğlu hep ister ve istedikçe, adım adım istediklerine dönüşür.

Gönlümüzden akıp, kalbimizle istediklerimize benzememek gibi bir kaçışımız yoktur. Mevlana öğretisini anlayarak, başta kendinize ve insanlara bakın, ne istediğini anlayacaksınız.