O son gece

Uzun uzun hayatlar, birikmiş anılar, ulaşılmış hayaller yaşarız da; tüm bunlar geride kaldığında, bir an gibi geçmiş hissederiz. Yarın zannettiğimiz geleceği, şimdiye dönüştüren bir mekanizmadır çünkü zaman.

*

Uzun uzun zamanlara, kısa kısa vedalar edilmez.

Bize bunu ölüm öğretti.

"Ölümün öğretici ne yanı olabilir?" demeyin sakın. Çok şey öğretir bir yitim, kalana.

Yaşam ne kadar uzun olursa olsun, sonu yine bir tek an ile tamamanır.

Mesele de biraz o anı bilmemektendir aslında.

Anın değeri, onu yaşamaktır doya doya. Ama bunun kadar bir değeri de, herşeyin, süreci ne olursa olsun, bir tek anda gerçekleştiğidir.

*

Arayışınız yoktur belki, sonsuz yaşamaya dair. Ancak bir beklentisi vardır insanın her zaman. Sevdiklerinin geleceğini görmeyi bekler belki. Ya da sevenlerine kol kanat germeyi uzun zaman.

Kimbilir belki, kimimizin dileği, çocuklarını büyütmek, maddi manevi hedefelre ulaşmak, ekdiği fidanın ağaç oluşunu görmektir.

*

Ölçüp biçtikten sonra yaşamayı, anlarız ki, en az değer verdiğimiz, en kolay tükettiğimiz, pervasızca harcadığımız şey, bir hayatın ve bir hayata dair herşeyin, en önemli yapı taşıdır.

Bu zamandır.

Önüne kattığını sürükleyen, onu anlamayana, anlayacak imkan tanımayan, kaybedilince yeniden bulunamayan, zaman; bir idam mahkumunun son gecesi gibidir.

*

O son gece, ne dilersen dile, bir aşkın ilk randevusu gibi, hızla geçer ve o tatla değil üstelik.

O son gece, hesaba çekilenin ve çekenin sen olduğun gecedir.

O son gece, çoğul olduğuna inandığın zamanın, tekile düştüğü gecedir.

*

Sen, güçlü insan!

Kibirine yenil ve empatini yitir istersen.

Bir son gecenin ne anlama geldiğini hiç bilme, anlama. Ama yarının sana garantilendiğini de sanma.