Fırtına sonrası şarkıları

Etrafımız çaresizliklerle dolu.

Her adım, her nefes, bizi günden soğutmak için, uzaktan kumandalı bir çaresizlik öğretisi.

Oysa bu, sadece biz inanırsak böyledir.

"Kendimizden başlayalım…" diye başlayan klasik değişim argünmanı da umursuzluğa yöneltir gibi insanı. Sadece benimle bitmiyor! O zaman ortak hayatların paydasında olmaksa toplum, yanlış olanı doğruya çekme gayreti, düzgün veya atonal bir uslupla önem kazanıyor.

Bireyi ve dolayısı ile toplumu dizleri üzerine çökertmeye yönelik her türden baskının temel savunması umuttur.

Fırtınanın ardından ve fırtınanın inadına, şarkı söyler gibi öten kuşlar gibi olmalı insan. Umudundan ödün vermeden.

Çünkü tükenmeyen bir umut, en büyük direniştir.

*

Umudun en gelişebildiği ve en yayılabildiği alandır sanat… Sanat üretildikçe, bu kanaldan kalıtsal döl yaratılmışçasına umut çoğalır.

Ama herkes bilmez. Bilmek istemez.

Yastır diye tiyatro kapatan, sanatı bir mücadele temeli yerine eğlence görenler bilmez.

Kritiğin temeli, aydınlık geleceğe daha hızlı yakınlaşmaktır. Ama eleştirilmeyi ruhlarında kabul edemeyenler bunu da bilmez. Eleştirmenin, birlikte gelişmenin temeli olduğunu anlamazlar, anlamak istemezler.

Ne yazık ki Türkiye bugün bu halde. İçinde sanatsal felsefeyi yansıtan bir yapıt, komedi dahi olsa, komediunsuru anlatımın metodudur, düşünceyi taşıyan frekanstır.

Sanatsal olan içerikteki komediyi, komedi ya da eğlencelik sananların zannettiği gibi değildir.

*

Yoksa bir yanı salonları dolduran, öte yanı, karanlık gölgelerce görünmeyen, büyük insanlığın marifeti değil sanat yapmak, sanatı anlamak. Kimsenin kendi sanatı da yoktur. Motifi ne olursa olsun sanat, üniterdir.

Bu nedenle der Can Yücel: "Salonlar, piyasalar sanat seviciler."