Utanç!

Kış geliyor. Hüznümün kara kışı.

Söken her şafaktan, batan güneşe, günün batımından yeniden şafak vaktine kadar, gün 24 saat üşüyecek o kadar çok çocuk, o kadar çok kadın, o kadar çok insan var ki; insanlığımdan utanıyorum…

Bir avuç akılsızın hırsları yüzünden üstelik.

Ortadoğuda yaşanan acıların sonucu mülteciler, her yerdeler. İnsanlar, insanların acımasızlığının kurbanı. Doğdukları, doğurdukları toprakları, mallarını, anılarını, herşeylerini bırakıp, yanlarına canlarını alarak kaçmak zorunda bırakılan insanları kış bastırdı mı, canları bile ısıtamıyor.

*

Aynı kışı, buna neden olanlar; saraylarında köşklerinde, sözde hayatlarını zevk içinde geçiriyorlar. Ancak kendi sonuçları olan acılar, yanıbaşımızdan dünyanın dört bir yanına yayılmakta.

Acılar sessiz ve sedasızca yayılırlar. Oysa acımasızların sesleri hep yüksek çıkar.

Hayatımızın hemen her anında bir acımasızlığa tanıklık ettiğimiz zamanlar yaşıyoruz. Cesur olmamız lazım, vicdanlı, mücadeleci ve en önemlisi, çoğalan acımasızlıkların kalbimizde normalleşmesine izin vermememiz lazım. İnsanlığın ölümü, insanın vicdanında insan kalmamasıyla yaşanacaktır.

Esas olan bu mücadelenin kendi kalbimizde verilmesizdir.

Yoksa bunu da kaybedersek, geri getirilemeyecek mutlulukların ve insan icadı yaratılmış tüm acıların paydasında yer almış oluruz.

*

Bir çok çocuk kesintisiz üşürken, bunu görmezden gelmek mümkün değil.

Ancak, göremediğimiz mesafedelerse, bunu anlamaz ya da anlayıp unuturuz.

Şimdi on binlerce, yüz binlerce mülteci yardım beklerken, bu yokmuş gibi sıcak yataklarımıza girip uyumak insanlığı utanç içinde bırakıyor.

İnsan, insanlığın sonunu getiriyor.