Yitip giden

Bir temiz kalpli insan, bir sözlük blogunda Kıbrıslı Türkler hakkıdna bir makale yayınladı. Şu sıralar hemen herkes bunu okudu sanırım. Gören paylaştı, yorumladı, yayıldıkça yayıldı. Ben de okudum.

Çünkü daha önceki bir yazımda, aynı ve benzeri sözlük bloglarında Kıbrıslı Türkler ile ilgili yazılan acımasız eleştiri ve değerlendirmelere yer vermiştim. Üzüldüğümü belirterek.

*

Önceki kötü örnekler çok kötüydü. Bu kez de çok iyi. Ortayı tutturamadık.

Bu kez yapılan yorum, Kıbrıslı Türkleri iyi bir gözlemle değerlendirmiş, temiz bir kalbin kaleme yansıması. Çünkü sıraladığı meziyetlerin bir çoğu aslında öyle hızlı yitirilmekte ki, Özdemir Asaf'ın şiirine benziyoruz artık.

*

Hemen her toplumun kendi karakteri vardır. Bu karaktere daha güncel bir ifade ile toplum genetiği diyebiliriz. Ancak ayrı bireylerin oluşturduğu toplumun en ortak yanı, ortak acılar, ortak mutluluklar, gelenekler ve ortak tarihtir. Bunlar toplumun kültürünü oluşturan temellerdir.

Bahsettiğim blog yazısının fazla iyimser olduğunu ve aslında, var olmuş ama şimdilerde hızla bozulmakta olan toplumsal özelliklerimizi konu aldığını vurgulamamın nedeni, acı ve mutluluk ortaklıklarımızı dahi tıpkı ortak bir tarih algımızı yitirdiğimiz gibi yitirmekte oluşumuzdur.

Bu da kültür kaymasını sağlamaktadır.

*

Kültür en üst değer olarak da nitelendirilebilir.

Toplum olmak, ilerlemek; kültürü oluşan kavramlar üzerinde gerçekleştirilebilir. Toplum olma kültürü dahi oluşmamış hatta var olan ortak kültür de tükenmekteyse, sevgili Hasan Kahvecioğlu'nun yıllar önce yazdığı bir makalesinde, Avrupalıların hakkımızda söyledikleri ile ilgili belirttiği ifade gibi, "bir kalabalık" olmaktan ileri gidemeyiz.

*

Şiirden bahsetmişken, Özdemir Asaf'ın şiirini paylaşarak noktalayalım. Ancak yazarın orijinal kitaplarını almanızı önererek.

"Tüm renkler hızla kirleniyordu,

birinciliği beyaza verdiler."