Çocuksuz kalan masallar

Mutluluk sen ararken tükettiğin zamanda, insanda, mekandaydı aslında. Ama sanki gittikçe varılacak bir adres gibi düşündün.

Oysa bir adresi olsaydı mutluluğun, mutluluk olmazdı, mutluluk kimselere kalmazdı.

Aradığın mutluluk kaf dağında sandın hep.

Masal diyarlarında, anka kuşuyla aradın. Bulamadın.

Ne aramakta ne de bulmaktaydı oysa!

*

Hayalinde çizdiğin bir gülüştü o. Bir çift gözdü belki ya da elini içtenlikle tutan bir el. Yaşadıklarının hepsiydi, yaşamanın ta kendisiydi çünkü.

Beyaz kağıt aklığına çizdiğin gökküşağıydı çoğu zaman, onu da bulamadın.

Bir masalın satırlarında dolandın bir ömür, masal da olamadın!

Sonra anladın!

Ama sen de geç kaldın!

*

Şimdi bir romanın ortasına doğru yükselen acı gibi herşey.

Elinle kalbimi tutup ittin. Gözlerimden akan yaşlarla o an anladım, kalbimle gözlerimin bağını.

Benden büyükmüş gibi, kalbim her atışında bedenimi sarsarken, gözbebeklerimden geçiyordun hep!

*

Oysa geç kalmıştım.

Hem sana hem kendime.

Sen bende, benden de fazla değerlenirken bilemedim, içimde bana yer kalmayacağını.

Oysa sevmek bir birine geçmek değil miydi, güneşten önce, güneşten parlak uyanan masal kahramanları gibi. Sen senden geçip bana dolacaktın, ben de sana. Birbirimize geçecektik.

Şimdi sen geç kaldın.

Göçe dururken kalbimdeki sen, o masal kahramanları, senden sonra çocuksuz kaldılar, bir daha anlatılamadılar.