Sahipsiz

Belki de sen geldiğinde ben olmayacağım. Hayat da böyle aslında. Bazen insan bir çok şeyi değil, en çok bir şeyi bekler. uzun bir yaşam içinde farkeder ki kendi beklediğini bekleyen ne çok insan var.

Belki aramazsın, özel bir arayış içinde değilsin. Ama beklersin.

Yıllar boyunca, atandan sana kalmış bir miras gibi bekleyişin, umutsuzlukla da savaşır. Umudun kazanması için duygularınla, düşüncelerinle hatta ve hatta hayallerinle umudunu beslersin.

Zaman geçer.

Bu yolda kimleri düşer.

Beklediğini göremez. Ve biz onu suçlayamayız.

Çünkü, ne beklediğinin sahibiyizdir, ne de beklemekten ödün vermiştir. Her birimiz gibi sadece kalbinin derinliklerindeki bekleyişinin son bulmasını görmeye yetişememiştir.

Kimi zaman bir politik söylemle kirlenen, kimi zaman altı boş umut körülerimizi yıkan, kimi zamansa basamak olan beklediğimiz, biz bekledikçe yakınlaşacağına bazen uzaklaşır yaşamlarımızdan. Üstelik hissettire hissettire. Acısını hayallerimize yamayarak.

Umutları ve mutlulukları erteleyen, yaşanmadan kopmuş bir takvim yaprağı gibi.

Sahi, kesip attığınızda bir takvim yaprağını, yaşanmış mı sayarsınız siz? Derin bir soluk gibi içinize çeke çeke güne doyamadınızsa.

*

Beklemek de böyle, doyasıya ama hiç doyulamayan bir açık zaman.

Kim bilir hiç hak etmediğimiz kadar üstelik.

Ey sahipsiz "barış" şimdi bana yakın mısın? Yoksa yine gelecek nesillerin boynuna

bırakacağımız bir bekleyiş mirası mısın?