Lettredamour*

Keşke bıraktığım yerde bulsaydım, zamanı ve anılarımı.

Mümkün mü?

Ne çok birikmiş anısı varsa insanın 'an' içeriyor her biri. 'An' her yaşandığında geçmiş olandır aslında ve zaman burada en çok karşımıza çıkandır.

Ne kadar hatıram 'an'larda geçti. Geçmiş oldu, geçmişim oldu. Ne kadarını hiç hatırlayamıyorum. Bıraktığım yerde bulamadığım ne çok 'anım, ne çok anım var.

*

Yaşam öylesine akışkan ki; nereye ne bırakırsanız bırakın, zaman onu geçmişe atıyor. Gelecek zaten bizim değil. Bir tek 'şimdi' kalıyor. Ne yedeklenebiliyor, ne saklanabiliyor ne de bekletilebiliyor. Ne varsa 'şimdi' olan, istesek de istemesek de tüketiliyor. Üstelik kimi zaman bizim istemimiz dışında. Sadece bunu bilmek bile hüzünlü bir şey.

Düşünsenize, yaşamakta olduğumuz her anımız tükenirken, onu o 'an' içinde mutluluğa dönüştürmeyerek ne çok hata yapıyoruz.

Fakat diğer yandan, o 'an' denen zamanın acı içermesini tüketmek isterken, inatla peşimizde sürüklediğimiz de oluyor. Hepsi kendimizin kendimize yaşattığı hadiseler. Bir acının tam ortasında, kime ya da neye sığınırsak sığınalım neticede görüyoruz ki, her şeyi aşan yine biziz. Bir mutlu anı unutulmaz kılan, onu gelecekte değerli bir yere taşıyan da kendimiziz. Oysa anın getirdiği çaresizliğin pençesine düştüğümüzde, hiç içinden çıkamayacağımızı sanırız.

Yanlış!

Kendimizde arasak çıkış yollarını, tüm yolculuğun zaten bizde başlayıp bizde tamamlandığını da öğreneceğiz.

*

Tıpkı bir mektup gibi. Her yazdığımız mektup sanki bir son mektup. Biz 'geçmişe dönük' son mektupları yazıyoruz. Ne yazdığımız anın büyüsü, ne de bize yazdıran duyguların varlığı kalıyor. Her biri zamana yeniliyor. Ancak, biz her mektupta belki bir aşkı son defa yazıyoruz, son defa yaşıyoruz. Son mektubu, son aşkı yaşıyoruz. Bir sonrakinin garantisi olmadığından.

*Lettredamour, aşk mektubu. Geçmişimize postalanan bir aşk mektubu gibi yaşam. Yazıldıkça geçmişe gönderiliyor, yaşandığı anda geçmiş oluyor.