Can yangını

Kulağımdaki müzik, bana yalnızlığı anlatıyordu. Dinledikçe yalnız kaldım. Dinledikçe derinleşti yalnızlığım. Bir Vedat Sakman melodisi kadar kendime ihanet eder gibiydim. Kendim varken yalnız kalmanın, bana dönük ihaneti...

Yalnızlık, en çok Mehmet Teoman kadardır diye düşündüm, koca bir kalabalığın, kendi vatanında bir diaspora yalnızlığı yaşayabileceğini görene dek.

Meğer biz Can Dündar kadar yalnızmışız. Onca kalabalık ve aydınlık içinde, bu kalabalığın ve dostluğun tamamı bir arada yalnız kalabiliyormuş, birbirine kentlenmesine rağmen, gelecek güzel günlerin umudu ile. Kalbi kırık ve yalnız.

Şimdi dünden daha yalnızım. Nazım kadar, Çirkin Kral kadar, yurtsuz ve yalnız.

Değil mi ki geleceği adım adım satırlarına düşen, bize bugünü, dünün ve bugünün karanlığından koparmak gayretiyle yarında aydınlatacak bir adam, bunları yapamayacak bir süre. Değil mi ki, bir adamdan çalınan zaman benden de çalınır gibi atıyor kalbim, o zaman ben de yalnızım, satırlarım da, yurdum da...

Bir işgal ruhumu kuşatır, kalp kırıklarım cam gibi hayallerime batar gibi, içim kanar gibi.

Bir Can yanmıyor aslında, Can yangını hepimizde.

*

Otuz beş ay olmuş "dostum" diyeli Jafar Panahi'ye ve bir o kadar zaman geçmiş, ruhuna saldıran düşmanlıkların Can Dündar'ı kırmasından. Şimdi ona da "dostum" diyorum. İnsaların hayalleri tutukluysa bir yerlerde, biz her yerde yalnız ve tutukluyuz çünkü ve yine halk düşmanı Batista'ya karşı duran Castro'nun tutuklanmasının ardından yaptığı tarihi savunmasındaki cümleyi hatırlayarak.

"Zararı yok, beni mahkum ediniz, la historia me absozvera" (Tarih beni beraat edecektir.)

Sevgili dost Can Dündar, sen tarihin beraat ettirmesine de ihtiyaç duymayacaksın, gönlümüzde hiç mahkum olmadın.