Yalan

Belkide en çok girdabında çırpındığımızdır. Sıradan gündelik hayattan, işe, eve, aşka kadar... Hayatımızın neredeyse her anında ya içimizde ya da karşımızda. Ama şöyle ya da böyle hep yanımızda, etrafımızda.

Kimimizde çok, kimimizde az. Bazılarında en çok. Kiminde sınırsız. Hatta kimlerinde vicdansız.

Bazılarımız renklerle ayırt eder, bazılarımız bu yolla meşru ilan eder. Çoğu zaman, ticari ise mecburiyetten olur. Hele hele siyasi ise, siyasetçi özne ise, halk için neredeyse kabulleniş olur. Mesleğin cilvesi olur kimileri için. Kimileri için ise kurtarıcı, kolaylaştırıcı.

Bu satırlarda acırsınız haline, masumiyetine, mahcubiyetine... Ama can alır kimi zaman, can yakar çoğu zaman. En önemlisi günaha iter her zaman. Rengi ne olursa olsun, ne zaman olursa olsun, ne sebeple olursa olsun hep vardır, yanımızda, içimizde, karşımızda, etrafımızdadır.

Bazen bir iftiraya bürünür, bazen bir itirafa dönüşür... Ama hep kötü olanı simgeler, iyileştirmeye, süsleyip, masumlaştırmaya çalışsak da o, kötüdür.

Ne zaman tanır, ne mekan, ne de konu. Her yerde ve her zaman, her konuda karşımıza çıkar ya da içimizden çıkar. Engellemek farkında olmakla başlar. Kurtulmak da öyle ondan.

Nazım Hikmet'in dediği gibi "Annelerin ninnilerinden, spikerin okuduğu habere kadar, yürekte, kitapta ve sokakta yenebilmek yalanı, anlamak, sevgilim, o, bir müthiş bahtiyarlık, anlamak gideni ve gelmekte olanı."

Ya da Anlamak, Khaled Hosseini'nin satırlarında: "En büyüğüdür YALAN günahların. Çünkü bir insanın hakikate ulaşmasına engel olmaktır." dediği gibi veya Abdülkadir Geylani hazretlerinin parasını doğruluktan dönmeyerek çaldırdığı ve aynı anda geri aldığı gibi.

*

Yenebilmek yalanı... Ne iyi olur!

Şimdi bir düşünün. Kendinize en yakın zamanlı yalan hangisiydi? Hangi yalana renk verdiniz? Renklerle yalanları ayırarak, yalan söylemeyi vicdanınızda meşrulaştırdınız… Peki şu andan sonra ilk yalanınızla randevunuz ne zaman?