Melodi sözsüz kalırsa!

Uzun konuşmalar etkisini yitirir. Dinleyicisini yorar ve dinleme konsantresini dağıtır. Konuşma uzadıkça anlatan konuya olan ilgisini yitirir, dinleyen de dinlemeye olan isteğini. Laflar giderek güftesini kaybetmiş besteler gibi olmaya başlar. Oysa sözün enstrümantal türevi yoktur.

Konuşmanın bir melodisi vardır. Sözün dinlenilirliğini ve etkisini artıran içeriği kadar melodisidir. Ancak, melodi sözsüz kalırsa, söz anlamını tamamen yitirir.

Böyle bir süreç yaşandığı anda, o ana kadar dinleyenin harcadığı zaman verimsizleşir, değersizleşir. Bu değersizleşme öncesinde ise anlatanın anlattığı da değersizleşmiştir.

*

Bir İngiliz deyimi vardır; "En çok sesi, boş kutu çıkarır" diyen.

Etrafımıza bakın. Konuşana dikkatlice bakın. Değer yargılarınızı devreye alın. Boşla doluyu ayırt etmek için, adil bir algı kazanmak için…

Dolu ile boşu ayırmadan, her ikisine aynı değeri vermenin haksızlığını hissedin.

Belki o zaman doluya dolu, boşa boş diyerek, aklımızın eleğinden geçirdiklerimizi değerli kılar, hak etmeyeni bu değerden uzak tutarız.

Yoksa, herkesin her şey olmasından hiçbirimiz kurtulamadığımız gibi, kısır döngüye giren kendi gelişimlerimize de seyirci kalırız. Üstelik, topladıkça biz olduğumuzu unutarak hepimizin.

Çok konuşmak değil, gerekliyi konuşmak aslolan.