Hayat işte

Ne kadar yaş aldıysa ölümle kaybettiklerimiz, o kadar fazla acı duyuyoruz aslında. Uzun uzun yaşamların üzerimizde bıraktığı 'anı izleri'nin derinliği, çok yaş almış ve gidenin yüzündeki zaman çizgileri kadar derin oluyor.

Ne yaşı var bir ebedi göçün, ne de zamanı. Her an ve her zaman hep erkendir, gidiş için.

Geride kalanın acısı en çok 'yarım kalışlar'adır. Bir hayatın akışında insan hep, hiçbir şeyi tamamlamadan ayrılır yaşamından. Hem de hiçbir şeyi. Sadece tamamladığımızı sanırız günübirlik telaşlarda. Bazen kendimizi kandırdığımızı bilerek, hatta bazen onu bile bilmeyerek.

Zamanı kolumuza takıp yelkovanla akrep sanırken biz, yaşamın son deminde anlarız ya da belki hiç anlamayız, zamandır bizi koluna takan, önünden usulca akıp gitmemize, üzülse de seyirci kalan.

Kimin kazandığını kestirmeye çalışırken, hep yenildiğimizi anlayarak sonlanıyor kendi hayatımız ya da sevdiklerimizin hayatları.

Elbette hayat bu kadar karamsar değil. O kadar seviyoruz ki aslında yaşamayı, ne kendimiz için ne de sevdiklerimiz için bir son olmasına dayanamıyoruz. Yaşamaktır arzumuz.

Nazım'ın, 'yetmişinde zeytin ağacı ekmeyi' nasihat ettiği gibi.İlk uçurtmasının gökyüzünde salınışını izleyen bir çocuğun, gökyüzü kadar sınırsız, uçurtma kadar özgür yüreğiyle, saflığı yaşamalıyız. Kirlensek bile, aslında tüm yaşamımız bu saflıkla geçiyor hayata karşı. Çocuk yanımız bozulsa da bu böyle. Çünkü hayat bizden hep üstün kalıyor, biz ona hep yenik.

Oysa onu seviyoruz, bırakmamak için direnecek kadar. Oysa onu yaşıyoruz, bilincimizde bile olmayacak kadar. Oysa onu tüketiyoruz, tüm sevdiklerimizi, severek tükettiğimiz kadar.

Erkeklerin ağlamadığı ve kız gibi gülmediği çocukluklara inat şimdi, cinsiyete mal etmeden gülüp ağlamayı da öğrenmeliyiz, öğretmeliyiz. Savaşmak yerine sevmeyi anlamsız kılan zamanların inadına, savaştıkça güçlenen değil, sevdikçe paylaşan, paylaşılan olmalıyız. Sevmeyi yeğ tutmalıyız savaşmağa.

Nihayet öğrenmeliyiz, anladığımızı yaşamak yerine, yaşadığımızı anlamanın daha büyük erdem olacağını. Ancak böyle anlamlı geçer hayat!