'Yaşadım' diyebilmek?

*Hayatın yarın sona ereceğinin, hatta yarının bir sona eriş olarak çok da iyimser bir zamanlama olduğunun ayırdına varmak şart! Bu yaklaşıma bakarsak, hem de bu hemen şu an şart! Sadece bir birey olarak kozmostaki yerimizi düşünerek varlığın esaretinden kurtulmak, sadece yokluğun algısına varmak değil, hiçlik yolculuğuna başlamak da şart! Hem de derhal!

Bu kadar acele etmemizin gerekliliği öleceğimiz nedeniyle de değil aslında, yaşamak için acele etmek esas mesele.

Ruhunuzda ne yaptıklarımızın ne de yapmadıklarımızın lekeleri pişmanlık adı altında kalmadan bugünü kaçırmamak, yarına erteleme gibi bir yanılgıya düşmemek için tüm telaş.

Üstelik karmakarışık bir durum bu. Hem çok acelemiz var tükenen yaşamımızı yaşamak için hem de hiç acele etmeden tadını çıkarmak bir ihtiyaç her anın. Şu insanın işi de zor!

Oysa girişteki satırlar gibi telaş duyulması gereken bu anı kaçırmamak ama sadece kendimizin değil, tüm gezegenin hatta evrenin nihai bir sonu olduğunun da bilincine varmak bize ödev. Ya da bunların farkına bile varmadan, gündeliğimizin karanlık cahilliğinde, varlığımızın esaretinde kendimizi bir kibrin içine alarak yaşamak da var kaderde!

Bu bir tercih gibi görünse de, aslına bakarsanız bir aldanış. Düne baktığımızda 'yaşadım' diyebiliyor muyuz kendimizi kandırmadan? Asıl olan bu!

*

Girişteki satırlar, satırların güzelliğinden ve gücünden de anlaşılabileceği üzere Nazım Hikmet'in 1948 yılında kalbinden süzülen 'Yaşamaya dair' şiirinden bir kesittir.

Kimi zamanlarda kendimizi anlamak için bile başvuracağımız bir referans gibi duruyor.

Tamamını okumanızı öneririm.