Aşkın arkeolojisi

Sen sana nasılsan ben de bana öyle! Çok düşünmeye gerek yok. Bir aşkın küllerine yaklaşırken yaşanandır bu. Herkes kendi gibi olsun ister karşısındakinin, nihayet birbirini tanıyamaz hale gelir, birbirine tahammül edemez olur aşıklar!

Ne garip şeydir aşkın zamana bulaşması ve ardından olup biten? Önce kördür gözü aşkın, sonra efil görür ve nihayet sonuna kadar açılır gözleri. O kendine nasılsa sen ona meyille her şeyini en güzel görürsün önce. Sonra küçük dokunuşlarla rötuşlar yapılır.

Bir aşkın arkeolojisi böyle başlar.

İlk rötuşlar giderek kontrast restorasyona varan etkilere dönüşür. Üstelik bir öz arayışı da değildir bu. Bildiğiniz kendinize benzetme sürecidir. Aşkınız şurada dursun, siz karşınızdakini kendinize benzetmeye başlarsınız. Bunu istedikçe istemek artar, arttıkça aşk azalır.

Tahterevallinin iki ucunda gibidir aşıklar. Biri diğerini kendine benzettikçe tahterevalli yükselir, alçalan tarafa bencilliğinin ağırlığı çökerken, havada, boşlukta kalan aşktır.

Öncelikle kendine benzetmek istersin bilinç altından karşısındakini. Öyle ki senin gibi olmasını, davranmasını, düşünmesini istersin. Hatta giyimi kuşamı da değişmelidir, senin istediğin şekille. Oysa ilk aşık olduğun ondan, onu uzaklaştırmaktasın.

Gün gelir ondan eser bırakmazsın.

Bir aşkın arkeolojisi böyle sürer.

Üstelik değiştirdiğin her şeyin altından özü çıkmaz, başka biri olur karşındaki. Giderek bunun izi derinleşir. Sonra aşık olduğun gitmiş yerine yenisi gelmiş gibi hissedersin.

Bir aşkın içinde, kendi yarattığın yalnızlığa yenilirsin.

Aşk biter.