Daha çok umutla

Durup dururken içimde bir şeyler kopup tıkıyor boğazımı,

Durup dururken sıçrayıp kalkıyorum yarıda bırakıp yazımı,

Durup dururken rüya görüyorum bir otelde, holde, ayakta,

Durup dururken çarpıyor alnıma kaldırımdaki ağaç,

Durup dururken bir kurt uluyor aya karşı bahtsız, öfkeli, aç,

Durup dururken yıldızlar inip sallanıyor bir bahçede, salıncakta,

[.....]

Durup dururken hiç bitmeyecekmiş gibi bağlanıyorum başladığım güne,

Ve her seferinde sen çıkıyorsun suyun yüzüne...

*

Nazım Hikmet'in dizeleri ile yazılarıma başlamaktan gurur duymuşumdur hep.

Ülkesinin gelecek güzel günlerini hayal eden insanlar, nerede olursa olsun değerlidirler. Konu, ne bir prangadır ne parmaklıklar. Gelecek güzel günlerin hayali her ne durumda olursan ol destek verebileceğin, kendi başına da kalsan mücadele edebileceğin bir inanıştır.

Nazım Hikmet bu yönü ile dünyaya örnek teşkil eden bir şair bir düşün insanıdır.

Belki her ülkenin bir Nazım Hikmet'i yoktur olamaz da. Ama inanan insanları, güzel yarınlara yüzünü dönmüş insanları hep vardır.

İçtenlikle ve onurla yürünecek yol nasıl ki bitmez tükenmek bilmez engeller ve zorluklarla dolu ise bu yolu yürüme inancı bu engellerden kat kat büyük kalpler taşıyan insanların sayısı da çoktur.

Güzel düşünceleri olan insanlarla bu güzel günler dönencesi yüzümüzü güldürecektir.

Yine bir karamsarlıktan geçiyoruz. Anlaşmaydı, anlaşamamaydı vs. Çok anlamlı gelmiyor bana umutsuzluğa düşmek. Her ne olursa olsun umutsuzluğun insan ruhuna en yakışmayan olduğunu düşünüyorum çünkü.

Nice gülen yüzlü çocukların bu gülüşleri eksilmesin günümüzden diye, umutsuzluğa kapılma hakkımız yok. Geleceğin çocukları da gülebilsinler diye, umutsuzlukla durma lüksümüz yok.

Biz belki de en çok şimdi sarılmalıyız, şiire, edebiyata, sanata… Daha da güler yüzle bakmak için yaşama, yaşamaya…

Umutla…

Daha çok umutla…