Kalmanın yok oluşu

Gitmek!

Her yerde bir şey bırakmaktır aslında. O bıraktıklarımız kimi zaman aile, arkadaş, iş, mekandır ama en çok hepsinin toplandığı hatıralardır. Her gidiş bir eksilme ile başlar ilk önce. Bıraktıklarımız kadar eksiliriz. İçimizde bırakılan her şeyin izi boşluklarla kalır. Zamanla bunların örtüldüğünü hissetsek de, giden azalarak gider. Bıraktıklarının yeri dolmaz. Giden, öznesidir cümlenin.Fiilin peşi sıra sürüklenen bir özne. Giden, bıraktıkları ile eksilmelerinin 'araf'ında kalır.

Gitmek!

Ayrılmaktır bir yerden, bir şeyden, birisinden. Hatta tüm bunların çoğullarıdır, tekil gibi görünsek de biz tek başımıza giderken.

Gitmek!

İçinde ne çok şey barındırır. Bir yöneliştir aslında. Gitmekle başlar bir yeni yönelme, bir yeni adrese doğru. Bu yönelişin bilinmezleri kalp sancısı, kalp sancısının nedeni kaçınılmazlıktır çok zaman. Yönelirken insan, giderken götüremediklerinin yerine, yüksüz kalmaz. Çünkü bunun acısını alır sırtına.

Gitmek!

Diğer yandan, hareketlilik halidir. İnsanı durağan olmaktan çıkaran bir kader gibi hareket katar yaşama. İlk heyecanı budur gitmenin. Korkusu da ondandır. Varıncaya kadar geçilen yolun kendisidir gitmek. Size soru sormaz soruları olmaz ama kendiliğinden oluşan sorular bütünüdür. O soruların hepsini kendiniz sorar kendiniz yanıt arasınız. Hiç bir zaman bulamazsınız. Zaman alışmağa döndükçe, bu sorulara yanıt bulduğunuzu sanırsınız, aldanırsınız.

Gitmek!

Bir amaçtır bazen. Hedefi olur. Ancak bazen hedefsizdir, bir kayboluştur. Gitmenin acısı neyi bıraktığınıza ve bıraktığınızla kalan köklerinizin sancısına göre artar. Çünkü o köklerden koparak başlarsınız gitmeğe.

Geride kalan bekler ama siz giderken bu bekleyişin sadece acısını hissedersiniz. Gitmek, zamanla alışmağa sonra hasrete dönüşür. En acısı ise kanıksanmasıdır. Kanıksanınca bir gitmek, anlamak istemesek de yeni bir isim verili ona. Kanıksanınca gitmek, 'kalmanın yok oluşu' olur.