İnsanlık mıdır hatası kainatın?

Milyonlarca yıl önce, evren dediğimiz boşlukta bir gaz bulutu belirdi. Sıcak bir gaz bulutu. Bulut, uzun bir süre sonra dünyamız olacak buluttu.

Bu bulut dünya olacak ve biz insan soyu, her şeyi acısıyla tatlısıyla, yaratılmış ya da yarattığımız her şeyi bu buluttan oluşacak dünyada yaşayacaktık.

Öykümüz böyle başladı.

Güneşin parlak ışıkları altında renklenen bu sıcak gaz bulutları insan ömrünün milyonlarca katı zamanlarca dönüp durdu. Bu sıcaklığın bulutumuzdaki hidrojen ve oksijen maddelerinin birleşimini göğe uçurduğunu söylüyor bilim insanları. Yaşamımızın gerçekleşmesi için gereken su, kalın bir bulut halinde dünyamızı çevrelemiş olmalı. Aksi halde dünya soğuyamazdı. Öylesine kalın bir buluttu ki bu, güneş ışınlarının dünyamıza ulaşmasına engel oluyordu. Bu nedenle dünyamız zifiri karanlıktı, bundan ötürü de soğuması hızlandı. Hala soğuyor, insanları ile birlikte.

Soğuma hızlandı dediysem aldanmayın. Hayal bile edemediğimiz yıllardan bahsediyorum. Soğuma, milyonlarca yıl sürdü. Isı, kaynama derecesinin altına düştüğü zaman, dünyamızı çevreleyen bulut sağanaklar halinde boşalmaya başladı. Böyle olmasaydı suyu nereden bulabilirdik ki?

Bu yağış dünyamızdaki boşlukları sularla doldurdu. İşte size şimdiye varan sularla dolu alanların, yani okyanusların ve denizlerin açıklaması. Yağmurların tuzsuz olduğunu biliyoruz bu arada. Tuz, okyanuslara, uzun jeolojik çağlar boyunca kara parçalarından taşındı. Tuz çok önemlidir. İnsan tohumlarının oluşumu ve yaşaması için tuzlu sular gerekiyordu.

Ve sonra herkes bir şey söylese de ben Adem'deyim, dünyada yaşam başladı. O gün bugündür böylesine dönüyoruz. Soğuyarak.

Gelmiş geçmiş nesillerimizle birlikte ve hep birlikte.

İnsana kadar her şey çok basitti aslında.

Ne zaman ki insan faktörü ortaya çıktı, işte bugüne geldik! Yıllarca sürdü ama geldik.

Bazen "İnsanlık mıdır hatası kainatın?" diye sorarım kendi kendime.

Aslında her şey çok basitti önce. Kendi elimizle yaratmadığımız dünyayı hazır bulduk. Üzerine yapmadığımız ve üzerinde yapmadığımız şey kalmadı. Nelerin peşindeyiz bir düşünün.

Sonra kendi hayatlarımızda nelerin peşindeyiz bir de onu düşünün.

Bunları düşündüyseniz, şöyle derin bir nefes alıp içinizde tutun. Vermeyin bu nefesi.

Ne kadar tutarsınız? İki dakika mı? Üç mü? Ne fark eder? O nefesi veremezseniz ölürsünüz.

Yaşamak bu kadar basit aslında.

Peki ya yaşamaya kattığımız anlam ve anlamsızlıklar? Şimdi bu basitlikte bunu bir daha düşünün!

Bir nefesi veremeyerek ölebilecek basit canlılar olarak ve kibirden ölmeden önce!