Baskılara dayanamadık, bastık...

Kıbrıs Postası son derece cesur bir kararla basılı versiyonunu durdurma kararını uygulamaya koyması üzerinden 3 gün geçti. Kendi dünyamda hala doğru bulduğum bu kararı uygulamaya koyduğumuz andan itibaren Kıbrıs Postası telefonları ve koridorları hiç görmediği kadar trafik gördü.

"Hayır. Sizi kağıtta da istiyoruz" , "Çok iyi ve farklı bir gazete yapıyordunuz" , "İnternet tamam ama kağıdın yeri hala başka" , "İnternet başka kağıt başka" diyen insan sayısı o kadar çoktu ki, tam anlamıyla toplum baskısına maruz kaldık.

Böyle bir karar alıp, sonra da geri dönmek bize de biraz garip gelse de, kağıt baskılı edisyonumuzun tutkunlarının, tutku derecesi bizi şaşırtınca çaresiz yeniden stantlardaki yerimizi almaya karar verdik.

İş insanları, sivil toplum örgütleri, siyasetçi, bürokrat hepsi bir ağızdan, "sabah masamızda bu gazeteyi görmek istiyoruz" diye talimat tadında iyi niyetli talepleri karşısında teslim olduk.

Haber merkezinin yapısında birtakım değişiklikler yaparak, internetteki güçlü pozisyonumuza ve birkaç gün önce anons ettiğimiz çıkış hedeflerimize hiçbir şekilde halel getirmeksizin, geleneksel alandaki yerimizi yeniden almaya karar verdik.

İşten çıkarmak durumunda kaldığımız personelin büyük bir bölümünü işlerine geri davet ederek kolları sıvadık ve şu anda elinizde tuttuğunuz, geri dönüş sayımızı hazırladık.

Yani yayına birkaç gün ara vermiş olduk hepsi o kadar.

Ha bu birkaç günlük arada içimizde kopan fırtınalar büyüktü tabii. Ekibimizin geleneksel medyadan gelen kısmına mensup arkadaşlar, kendilerini zorlayıp sadece internete adapte etmeye çalışsalar da birkaç gündür ağızlarını bıçak açmıyordu. İnternet bacağı ise sitede harikalar yaratıp anlık olarak siteyi çok daha yüksek noktalara çekti ancak onlar da buruktu.

Biz okuyucudaki haber okuma alışkanlığını ölçmeye çalışırken, habercilerin haber üretim ve sunum alışkanlıklarını ve bu alışkanlıklarının da bir tutku olduğunu hesaba katmadığımızı itiraf edeyim.

Nereden mi biliyorum?

Kör de kendinden bilir derler ya işte o hesap.

Ben de kararın doğru olduğunu bildiğim halde, alınan karardan mutlu olmadığımı itiraf edeyim. İçimize sinmedi gazete yapmadan, birinci sayfayı görmeden yatağa girmek. Karar doğru idi, destekledik ama gazetemizi üç günde özledik.

Gazetenin yönetimine toplumdan gelen baskıyı görünce, biz haberciler de fırsat bilerek patrona aşağıdan baskıyı arttırdık ve "gazetemizi geri istiyoruz" mesajını gönderdik.

Patronumuz sevgili Polat Alper'e, ilk kararı verirken gösterdiği cesareti, kararından vazgeçip bizi yeniden gazetemize kavuştururken gösterdiği misli misli cesaretinden ve fedakarlığından dolayı teşekkür ederim.

Ne diyelim. Zaten gazetemizi özlemiştik.

Baskılara dayanamadık, yeniden bastık....