Ölüm döşeği pişmanlıkları

“Öleceksin, hasta olduğun için değil hayatta olduğun için;

tedavi olsan bile aynı son seni bekliyor;

iyileştiğinde ölümden değil kaçmakta olduğun hastalıktan iyileşeceksin”

sözünün sahibi Romalı Stoacı filozof Seneca’nın yüzümüze çarptığı dünyadaki tek gerçeğin ölüm olduğudur aslında.

Peki ölümden kaçabilir miyiz?

Mezopotamya yazılı edebiyatın ilk eserlerinden sayılan Gılgamış Destanı’nı bilmeyen yoktur sanırım.

İnsanın varoluşsal kaygılarından “ölüm” kaygısının Gılgamış’ı sürüklediği yolculuğun efsanesidir.

Uruk’un efsanevi Kralı Gılgamış, en yakın dostu Enkidu'nun ölümünün ardından giriştiği ölümsüzlüğe ulaşma çabasının nafile olduğunu ve Tanrı Enlil’in öğütleriyle, insanın ancak büyük bir ad bırakmakla ölümsüzlüğe erişebileceğini kabul etmiştir.

Ölümün tek gerçek olduğunu unuturcasına hepimizde bir “çoğaltma yarışı” ve “çok gösterme çabası” aldı başını gidiyor.

“Saltanat” ve “Baş Olma Hastalığı” çağımızın en bulaşıcı hastalıklardan daha bulaşıcı.

Amaçlarımıza ulaşmak için her yolun mubah sayılması ve bu sonuçları elde etmek için dünyanın cehenneme çevrilmesi bu amansız hastalığın en belirgin belirtileri arasında yer alıyor.

İşi gereği ölüm döşeğindeki pek çok hastayla irtibat kuran Avustralyalı hemşire, hastabakıcı ve yazar Bronnie Ware , 8 yıl boyunca ölmek üzere olan insanlara refakat etmişti.

Bu deneyimlerini de emekli olduktan sonra kitaplaştırmaya, hastaların pişmanlıklarını derlemeye karar vermişti.

“The Top FIve Regrets of the DyIng: A Life Transformed by the Dearly Departing” adlı kitap, ölmek üzere olan insanların hayat hakkında neyi yanlış yaptıklarını, neleri gözden kaçırdıklarını ele alıyor.

İnsanların ölümlü olduğu gerçeğiyle yüz yüze geldiklerinde çok önemli değişimler geçirdiğini belirten Ware, ölmek üzere olan hastaların inkar, korku, öfke, pişmanlık ve sonunda kabullenme gibi aşamalardan geçtiğini söyledi.

Hastalarına en çok ne için pişmanlık duyduğunu soran Ware, aldığı yanıtların temelde benzer olduğunu ve 5 (beş) başlık altında toplandıklarını keşfetti:

1. KEŞKE BAŞKALARININ BENDEN BEKLEDİĞİ HAYATI SÜRMEK YERİNE DÜŞLERİMİ GERÇEKLEŞTİRME CESARETİM OLSAYDI…
2. KEŞKE BU KADAR ÇOK ÇALIŞMASAYDIM…
3. KEŞKE DUYGULARIMI DİLE GETİRMEYE CESARETİM OLSAYDI…
4. KEŞKE ARKADAŞLARIMLA İLİŞKİMİ SÜRDÜRSEYDİM…
5. KEŞKE KENDİME DAHA ÇOK MUTLU OLMAK İÇİN İZİN VERSEYDİM…

Sefiller adlı romanı ile gönüllerimizde iz bırakan Victor Hugo ölümü “Şöhret, gençlik ve gurur. Mezar hepsini alır.” sözü ile tasvir etmişti.