Körlük

“Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan.

Güneş kucağındadır, bilemezsin.

Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür.

Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın.

Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın,

Uçar gider, koşsan da tutamazsın…”

Ne de güzel anlatmış çeşitli güzellikleri ve değerleri fark edememeyi William Shakespeare yukarıdaki sözcüklerle…

*

Neyi, niçin beklediğimizi bilmeden,

“Hayal pilavı” yiyerek, günler, yıllar geçip gidiyor!

“Yoruldum” demeye, vazgeçmeye yer ve zaman arıyoruz.

Ve inanın ki bu pişmanlıklarla sadece bugünü değil, yarını da harcıyoruz.

Haklı olmak yerine mutlu olmayı mı tercih etmeliyiz yoksa?

Doğrusu, haklı olununca mı mutlu olunur,

Yoksa haklı olmadan da mutlu olan var mıdır, merak ediyorum...

*

Aslında ben mutluluğun bile bize dayatıldığını düşünüyorum.

Sanki başkalarının mutluluk tanımları ile,

Kendi mutluluğumuzu var etmeye çalışıyoruz.

Kıbrıslı Türkler olarak eldekiyle mutlu olmak zorundaymışız,

Ya da illa mutluluğu bulmalıymışız gibi!

*

Bakın, "Biz kendi kendimize çok mutluyuz” imajını veren görüntüler,

Kamuoyu açıklamaları,

Gelecek senaryoları türünden vizyonlar,

Orta yolu bulmaya çalışmak,

“Anlaşma, uzlaşma zemini arayan taraf olmak istemiyoruz...” söylemleri,

“Biz böyle "mutluyuz",

Ne gerek var onları dinlemeye?” iddiaları...

Kendi başka yerde, aklı-gönlü başka yerlerde mutlu olamaz mı insan?

*

Bunları düşündükçe iyimser olmanın gücü,

Yani ''Pollyannacılık'' sözcüğü geliyor aklıma.

Ya da bizlere önerildiği gibi,

Gerçekliğe karşı kesin bir “körlük”.

Gerçeği gönüllü çarpıtmaya hazır kesin bir "körlük".

Görmeyen gözlerle her şeyi görür gibi davranmak.

Öyle geçici falan da değil, kalıcı...

*

Irk körlüğü,

Cinsiyet körlüğü,

Romantik körlük,

Politik körlük,

İş almak,

Terfi ve kadro ünvanı kazanabilmek için mutlak bir "körlük"…

*

Doğaya, toprağa, siyasete, kadına, çocuğa,

Kaygı ve korku duymadan bir arada yaşayabilen toplumlara karşı bir "körlük".