Gül bülbülden korkuyor

Günün birinde, 

Annan Planı diye, 

bir çözüm planı kondu önümüze.

Canlandık.

Umutlandık.

Sloganlar attık.

Gün geldi “ayaklandık”, sokaklara döküldük.

Kendimizi ve dünyayı bu plan içinde anlatmaya koyulduk.

Planın içeriğine baktık.

Düşündük.

Anlattık.

Söyledik.

Felsefe yaptık…

Zaman zaman birçok şeyden kuşkuya da düştük aslında.

Düştük ama, çok büyük bir büyük bir kesim plana inandık…

Neticede referandumda da “EVET” dedik.

Ancak Rum dostlarımızdan "OXİ" çıktı.

Kaybettik çözümü ve "arafta" kaldık!

 

Artık bir şey vardır;

gitmeyen, anlaşılmayan, rahatsız eden, “eksik” hissedilen. 

“Takıldık”...

Kafa beton.

Akıl çimento!

 

Hayat, onunla yol almayanı “bir yerlere” götürmez!

Dinamiktir, akıp gider...

Önce yürürsün,

Sonra koşar,

Daha sonra oynarsın...

Akıp giden bir varlığın içinde “takılı durmak” kolay mı?

Saatler çaresiz.

Günler çaresiz.

Aylar çaresiz, hareketsiz …

 

Bir "küskünlük".

Yüreklere nakış nakış işlenen bir “öfke” .

Hiç kimse hayatla “bağ” oluşturamıyor.

Gül, bülbülden korkuyor.

Bu "duran düzenin” bizden başka hayranı yok!

 

Bu duran düzen, 

biri diğerini yeyip bitirmeden,

başka bir amaç taşımayan insanları,

çiftçiyi tarımdan soğutanları,

bizim paramızla bize küfür edenleri,

Gerçeğe, Hukuka, Doğaya, Güzele, İnsana düşman olanların, 

"Koltuk" sahibi olabilmesini sağladı.

 

Bizler de,

kendi kendimizin mağduru olarak yaşamaya mahkûm olduk!

Nereye kadar mı?

Gittiği yere kadar…