Ayaküstü beş dakika

Dün gece rüyamda gördüm o yaşlı bilge adamı.

Ayaküstü, yalnızca beş dakika...

Ay ışığı aydınlatıyordu rüyamdaki geceyi.

Hava çok soğuktu. Bu Kıbrıs'ın kavurucu ağustos sıcağında, üşüyordum rüyamda.

Görünümüyle, karşımda duruşuyla oldukça etkileyiciydi.

Onun karşısında durdukça, içimden bir ses bana onu anlatıyordu.

Sanki bir rüya değil de, gerçek gibiydi gördüklerim ve işittiklerim...

 "O" hiç bulamayacağı gerçekliği arayan,
hiçliğe karışarak dinginleşmenin peşinde yalnız bir adam...
Arayan bulur derler ya;
varoluşunu anlamlandırmanın derdiyle;
topluyor, çıkarıyor, çarpıyor, bölüyor kendini...

Akıp giden yaşamı kıyısından izliyor, ama dahil olmuyor.
Dinleyeni olmadığından değil, anlayanı olmadığından...”

“O”, bu iç seslerimden sonra beni karşısına aldı,

ve büyük bir samimiyetle, ciddiyetle ve yumuşacık etkili sesiyle bana şunları söyledi:

"Sadece kendinle bir şey yapabilirsin" diyor.

"Ödünç alınmış ışıkla kendi fikrini göremezsin.
Benim işim bu; olduğum halimle mutlu olmak.
Unvansız, gerçek kişi...

Ya sen dostum? Sen yalnızlığı göze alacak kadar cesur musun?
Yoksa korkuyor musun kendi yalnızlığından?

İç sesini dinle; başka hiç kimseyi dinleme...
Dünyayı unut...
Özgürlüğünü ilan et, kendin ol!

Hiç kimseden beklentiye girmediğin gün olgunlaşırsın.
Her şey sana geri döner.
Olgunlaşmanın mucizesi budur.
Seni mütevazi, basit ve masum hale getirir…
Bağımlı olmazsın. Paylaşırsın.
Ve paylaşmak güzeldir...

Bak sana cahillik öğretiyorum!
Daha sessiz; daha huzurlu; daha sakin ol...
Sanatta, edebiyatta, mimaride, sporda, dünyayı daha iyi hale getirmek için yarışanlarla bir ol!
Senin adın olan "Mehmet", yerde ve gökte övülen demekmiş...
Terk etme bu dünyayı bulduğun gibi, değiştir, güzelleştir dostum!

Hade Eyvallah! “ dedi ve "O" gözden kaybolurken ben de uyandım...