Bir kedi hikayesi

Etrafınızda sizin mutluluğunuzdan gerçekten mutlu olan ya da acınızdan gerçekten acı duyan insanlar varsa, doğru yerde ve doğru insanlarla berabersiniz demektir. Gerçek zenginlik de budur.

Aydınlık ve çağdaşlık, maddi olandan uzaklaşabilme kabiliyetinizle doğru orantılıdır. Doğada her şey incelmekten kırılırken, sadece, insanları kıran kabalıklardır. İncelikten veya incelerek hiç kimse kırılmaz.

İnsan aydınlandıkça, biriktirdiği en değerli varlığın yine etrafındaki gerçek insanlar olduğunu anlar. Bunu laf ola değil de gerçekten anlayan insan aydınlanmış ve zengin kalpli insandır.

Huzur ise peşinden gelir.

Bu nedenle bir şeyin peşinden koşacaksanız, sadece huzurun peşinden koşun. İncelen ve hassaslaşan insan, bilgeleşen insandır. Azdan, küçükten hatta yokluktan mutlu olan insandır. Tam karşıtı olan zavallı insan türü ise, çokla mutlu olan, büyük şeylerden keyif alan, iri taşlı yüzük, pahalı araba, bilmem kaç metrekarelik ev gibi şeylerden mutlu olduğunu sanan insandır.

Bunlardan uzak durun…

Ne kendilerine ne başkalarına faydalı olurlar.

Sadece yalan dünyada oyalanırlar. Oysa arkalarından neredeyse dua eden bulunmaz.

Şiirdeki gibi aslında, "soylularla krallarla gezsen de, halk geçmeli aklından".

Gelelim kedi hikayesine:

Yavru kedi ısrarla kuyruğunun peşi sıra dönmekte ve delirmişçesine sinirle kuyruğunu yakalamaya çalışmaktaymış. Yanından geçen deneyimli büyük bir kedi ona ne yaptığını sorunca yavrucak, üzgün bir sesle, kuyruğunu yakalamak istediğini ama bir türlü yakalayamadığını söylemiş.

Deneyimli büyük kedi ise ona şöyle demiş:

"Bak evlat, ben de bir zamanlar kuyruğumu amaç edinmiş peşinden deli gibi dönüp durmuştum. Sonra akıllandım. Ve kendi yoluma yürüdüm. Onun peşinden koşmayınca bir de baktım ki, ben nereye gidersem kuyruğum benim peşimden geliyor."

Mutluluk da böyle dostlar, huzur da…