Tanrı rolünü oynayanlar!

En önemlisi yeni bir yılı görebilmiş olmanın şükrünü edebilmek.

Şükürler olsun ki 2020’yi de gördük.

Her yeni yılda ilk aklıma gelen iki şeyden birisidir şükretmek ve diğeri de rahmet okumak.

Çünkü bizim gibi yeni bir yıla erişemeyen, anılarımızın 2019’da sonlandığı yakınlarımız da var.

2019’a birlikte başladığımız ama 2020’ye erişemeyen sevdiklerimiz.

Onları rahmetle anmalı insan. Kaldı ki, er ya da geç biz de onlardan olacağız.

Olasılıksız tek şey bu.

Ölüm dışında her şey olasılık içerir.

Oysa ölüm nettir.

Bence rahmet ve kabir ziyaretinin en önemli nedeni de budur. Ölümü anlamak.

Ölümden bahsedince insanların içi kararıyor. Öyle değil aslında.

Hayatın olmazsa olmazı ölüm. Oysa bize öğrettikleri var.

Ölümü anlamanın iki güzel sonucu var.

İlki yaşamanın tadını anlamak, ikincisi ise ölümün başucumuzda olduğu bir dünyada, hayatı nasıl yaşayacağımızı anlamak.

Üstelik inançlarımıza göre biten bir ömür sadece. Ölümle her şey bitmiyor.

Keşke bunu da anlasa insanlık. Ama ne yazık ki bunu en çok, Müslümanlar anlamış değil.

O kadar ki, İslâm’ı en çok diline dolayanlar en çok anlamayanlar sanki.

Ölüm varsa çalmayacaksın, öldürmeyeceksin, kırmayacaksın; ölüm varsa, kavgan kendinle, nefsinle, içindeki kötüyle olacak; başkası ile değil.

Ve ömründe her şeye zaman ayırırken, seni yaratan için de zaman ayıracaksın.

Eğer bunların hiçbirine inanmayıp, Tanrı rolünü oynamaktaysan, en azından, egonla mücadele ederek yaşayıp ona mağlup olmayacaksın. 

2020’ye erişememiş tüm sevdiklerimize rahmet dilerim.