“Pozitif Yaşlanma”, sizin elinizde

“A River Runs Through It” (Bizi Ayıran Nehir) harika bir romandır.

Kesinlikle okumalısınız.

Ancak romanın sadece konusu ve dikkat çeken yazım stili ile değil, yazılma nedeni ile de okumalısınız.

*

Yaşam, yaş aldıkça kısa gelen göreceli bir süreçtir. İnsan büyüdükçe, olgunlaştıkça, öğrenip ilerledikçe zaman geçer. Zaman geçtikçe yaş ilerler. İnsan yaşlanır.

Yaşlanmanın fizyolojik etkileri ile yüzleşir. 40’larda gözler yakını görmez, 50’lerde artık eskisi gibi hiç yorulmayan birisi olamazsınız, 60’larda hız zayıflar, 70’lerde öyle ya da böyle bir veya birkaç gündelik ilacınız olur. 80’ler ise kimileri için “uzatmalar” gibi düşünülür.

Bunların hepsi gerçek.

Ancak insanlar pozitif yaşlanabilirler. “Pozitif yaşlanma”yı, akıl yoluyla, hatıraların artması kadar hayallerin de artması olarak tanımlayabilirim. Normalde yaş ilerledikçe hayaller azalır hatıralar çoğalır Çünkü dünde kalan çok, yarında olacak olan azdır artık.

Bu matematiksel veriler de doğru olabilir. Ancak “Pozitif Yaşlanma” ile her birimiz, hayallerimizi geliştirebilir, uğraşlarımızı artırabilir, en önemlisi önümüze hedefler sıralayabiliriz. Bu zor değil.

Aksi halde yaşlanan insanın klasik beklentisi olan “sağlıklı olayım gerisi önemdi değil” SENDROMU’na bulaşırsınız. Bu bir sendromdur. Bir mental sıkıntının ta kendisidir. Çünkü hedefsizdir, ne beklediğini bilmeyen öldürücü bir zaman dilimidir. Son zaman dilimdir ve aslında ölümü beklemektir. Sağlıklı ölümü beklemek de ne demek!? İnsan nefes aldığı sürece yarın sabahki yaşamı beklemelidir, ölümü değil. 100 yaşında da olsanız, amacınız sabah doğacak günü görmek bile olsa, bir amacınız olmalı Aksi zaten kendi kendinizi yaşayarak öldürmektir.

*

Gelelim girişi önerdiğim kitaba.

Norman MacLean Yaşlılık günlerinde mutlulukla ilişkilendirilen kadınlarla bir yerlere kaçmak, seyahat etmek gibi şey­lerin bazılarından vazgeçmeye karar verdiğini söyler. Bunun yerine yazar olup olamayacağını keşfetmek ister. Norman MacLean Montana’daki kulübesine gider, disiplin içinde ve mutlu mutlu yazmaya başlar. Kısa süre sonra, 20 yaşındaki biriyle aynı güce sahip olduğunu keşfeder. Yazmaya devam eder. Gücüyle, kendisi hakkında tamamen yeni bir hikaye yaratmak için bağlantıya geçmiştir artık.

Norman MacLean ilk kitabını emekli olduktan sonra yazmaya karar verir, çalışır ve başarır. O yaşlanmanın ölümü bekleyen bir sürecin tanımı olmasına itiraz edenlerdendir.

Peki ya sizce? Pozitif Yaşlanma, ölümü beklemekten, sadece sağlık ve ilaç arasında bir hayat yaşayıp sonra da ölmekten daha iyi değil midir?