Bir Ramazan yazısı…

Bu ramazan, müslümanın boynu bükük. Mürid yalnız, mürşit yalnız. Ama olsun. İnanmak güzel şey.  İnandığını yaşamak güzel şey. Alışılagelmiş Cuma’lardan, Teravih’lerden sonra böyle bir dönem yaşamak inanın zor. İnanana zor. Ancak Allah insana aklı verdiği gibi, sabır da verdi. Bugünler de geçecek. 

*

Tarikat nasıl ki Sidretül Münteha tadında bir Allah’a yönelme yolu ise, Tasavvuf da Seyr-u süluk gücünde bir yolculuğun kendisidir. 

Ne güzeldi önceden, Şeyh Nazım oturur bunları tane tane anlatırdı ve dinlerdik. İlim okurduk. Anlardık. İslâm’ı erbabından öğrenirdik. Şems-i Tebrizi’nin İbn-i Arabi’nin sohbetini dinleme ayrıcalığı gibi. 

Şimdi bu işlerin; cüppeli gibi, harun yahya gibi, fetullah gibi soytarılarca yapılması ne acı. 

İnancın da acınası çağındayız. 

*

Bir zamanlar, Bayezid-i Bistami’nin karşısına oturup, kendisinin Sufilik’teki Fenâ Fî’Allah ve Bekâ Bî’Allah mertebelerine erişmiş cümlelerini yaşayanlar varken, bize şimdilerde, İslâm’ın hakikatini anlamak istersek köşe bucak kaçmamızı gerektiren hokkabazlar düştü. 

Yeni çağın acısı bu. 

Bir zamanlar insanlar Mektubat okurdu, Makalat okurdu. Şimdi bizlere düşen “Noel Kutlaması Yapma” diye kitap çıkaran şaklabanlar. 

*

Çağ inançların da dejenere olduğu bir çağ. Eski elbette eskide kalır. Ama öylesine dem bırakır ki tadını unutturmaz. Peki ya ileride bugünlere ve bir de çok öncelere bakıldığında, bugünler için bahsettiklerim, yaşadığımız çağın utançları olmayacaklar mı?

Yeniden hayırlı Ramazanlar. İnanmak güzeldir.