Bir hatıra, bir hüzün…

Yıllar yıllar önceydi. İstanbul’da bir TV kanalına yayına gidiyordum. Binadan içeriye girdim. Bekleme salonu üst katlardaydı. Danışma bana bir kart verdi ve bu kartın bekleme alanı olan kafeteryaya çıkmam için olduğunu söyledi. Kart, hem asansörü çalıştırıyor hem de kafede geçerliydi. Asansöre binmek için ilerledim. Yukarıya çıkarken asansörü bir başkası çağırdığı için ara katların birinde durdum. Asansöre bir kişi daha geldi. Birlikte yukarıya kafeye çıktık. Kafe oldukça sakindi. Tamamen şans eseri büfeden alacaklarımızı yan yana aldık. Ayak üzeri merhabalaştık. Ardından kısa ama güzel bir sohbetimiz oldu. 

Aynı masaya oturduk. Onun 10-15 dakikası vardı ve bunu sohbetle geçirdik. Çok da güzeldi.

Yüzünde bir gülümseme olan bu tatlı adam dün Korona nedeniyle hayata gözlerini yuman değerli din insanı Ömer Döngeloğlu idi. Sadece programlarda değil, o kısacık sohbette bile ne kadar dolu, ne kadar bilgili ve donanımlı olduğunu anlamak mümkündü. Ve gülümseyişi size huzur veren cinstendi. 

Allah rahmet eylesin. Dün haberi duyduğumda bu karşılaşmamız aklıma geldi ve çok üzüldüm. Bize anlatacağı, ondan öğreneceğimiz çok şey vardı eminim. Ama ilahi kararlar sorgulanmaz. 

Nur içinde yatsın.